Deze morgen is het een bijzondere ochtend in Caïro: de vernieuwde kapel van ons seminarie wordt in gebruik genomen in aanwezigheid van vele predikanten van de classis Caïro van de presbyteriaanse kerk van Egypte. Pas plaatste ik reeds foto’s van de ”voorbeeldige” kapelramen, maar er zijn ook eenvoudiger ramen met drie kleuren glas: groen, geel en rood. Collega Oude Testament ds. Medhat Nady legt uit wat hij in deze kleuren ziet: rood verwijst naar het bloed van Christus waardoor we gereinigd zijn, geel naar de oude boeken waaruit we lezen, groen naar de grazige weiden waar we ons, hier in de kapel, mogen laven en voeden.

Hij wijst er ook op dat de deur breder is geworden en hoopt dat dit er symbool voor staat dat vrouwen evenzeer als mannen, armen evenzeer als rijken, zwarten en bruinen evenzeer als blanken en getinten welkom zijn in de kapel—moeten we hier een zinspeling op aanstaande donderdag horen wanneer de classis Caïro verder spreekt over de positie van de vrouw in de kerk en een aanmoediging om niet (bedoeld of onbedoeld) een beetje neer te zien op Soedanezen en een beetje op te zien naar westerlingen?

Ds. Medhat Nady

Ds. Emile Zaki haalde herinneringen op aan de “eredienst” in de kapel en vatte zijn onderwerp ruim op: hij vertelt van een predikant die de studenten praktisch hielp door bruine bonen (het gewone ontbijt in Egypte) uit Mallawi (300 km ten zuiden van Caïro) naar het seminarie te laten komen omdat ze in Mallawi goedkoper waren dan in Caïro—“Ook dat is ‘eredienst.’”

Behalve voor kapeldiensten wordt de kapel ook voor preekoefening gebruikt. Alle presbyteriaanse dominees in Egypte hebben hier in de kapel hun proefpreken gehouden. Dr. Ekram Lamay vertelt hoe hij zelf de opdracht kreeg te preken over de tekst “Zo de HEERE het huis niet bouwt …” en toen in zijn preek allerlei bouwkundige details van huizen besprak, hetgeen hem de vraag opleverde of hij dominee hoopte te worden of architect. Hij herinnert zich ook de student die zijn aantekening thuis had laten liggen en na de Schriftlezing moest zeggen: “Ik ben alles vergeten.” Maar hij noemt ook dat sommige studenten die op hun eerste preken het nodige commentaar kregen later toch zijn uitgegroeid tot goede predikers.

Student Malak draagt een gedicht voor.

Collega missiologie dr. Tharwat Waheeb kondigt gedurende de bijeenkomst de verschillende sprekers en de gezangen aan.

Onder de aanwezigen is ook ds. Tharwat Thabet Wahba, predikant van de lokale wijkgemeente Abbaseya, samen met zijn zoon.

Een predikant van de oudere generatie herinnert zich hoe er in zijn dagen 15 studenten in het seminarie waren. Tegenwoordig zijn het er, aldus rector Dr. Atef M. Gendy, 340, van wie zo’n vijftig in de predikantsopleiding. Dr. Atef noemt ook de kwaliteitsslag waar het seminarie mee bezig is. Zo werken we nu aan de ontwikkeling van de predikantsopleiding van een “Bachelor of Theology” (BTh) naar een “Master of Divinity” (MDiv)—o.a. in de Verenigde Staten is dit tegenwoordig de gebruikelijke titel die men behaalt aan het eind van een predikantsopleiding.

Dr. Atef brengt ook even de herbouw van de tempel na de ballingschap ter sprake: sommigen vonden de oude tempel beter terwijl anderen juichten om de nieuwe tempel—waar het echter om ging was dat Gods heerlijkheid in de tempel zou wonen. Zo is het ook nu, aldus dr. Atef: men kan dierbare herinneringen hebben aan de oude kapel of men kan blij zijn dat we in de vernieuwde kapel airconditioning, flatscreens en een geluidsinstallatie hebben, maar uiteindelijk komt het erop aan dat Gods glorie hier wordt gevonden.

Overigens is niet alles nieuw in de kapel: het kruis is bijvoorbeeld een oud geschenk uit Amerika. Gememoriseerd wordt hoe ingewikkeld het was om het indertijd in Egypte te krijgen: onderweg werd steeds gevraagd wat er toch wel in die grote zak mocht zitten die men bij zich had, maar uiteindelijk kwam het toch veilig en ongeschonden aan in de kapel.

Dr. Andrea Zaki, directeur van de christelijke ontwikkelingsorganisatie CEOSS, houdt een korte overdenking over de profetische rol van de kerk.

Op een oude kapelfoto die op de flatscreens langskomt is te zien hoe hier vroeger bij een harmonium werd gezongen. Later kwam een electronisch Solina orgel dat ik nog wel heb zien staan toen ik hier in 2008 kwam maar dat toen al buiten gebruik was. De afgelopen jaren was de piano het belangrijkste instrument. Daarbij werd vaak het drumstel gebruikt, maar dit jaar heb ik dat nog niet gehoord en het is in elk geval nog niet teruggeplaatst in de nieuwe kapel. Toen uncle Mofeed nog leefde, zongen we ook vaak bij het accordeon, maar sinds zijn heengaan is dit goeddeels in onbruik geraakt. Nu in de nieuwe kapel komt er een echt keyboard of elektrische piano, zo is mij de afgelopen weken verteld. Vanmorgen had ik dat willen bewonderen, maar vanmorgen vlak voor de bijeenkomst klopten twee studenten bij mij aan, of ze mijn keyboard konden lenen. Uiteraard kon ik moeilijk nee zeggen en bij collega dr. Hani Yusuf Hanna blijkt het ook vandaag weer in goede handen.

Naar Egyptisch gebruik wordt bij zo’n bijzondere gelegenheid het avondmaal gevierd. Studentenpastor ds. Ephraim Yacoub bedient het avondmaal en zorgt na afloop van de bijeenkomst ook voor het opruimen.

Dr. Safwat al-Bayadi, voorzitter van het overkoepelend orgaan van alle protestantse christenen in Egypte, sluit de bijeenkomst af met de zegen.

Na afloop willen studenten Gamil en Zaher ook nog even poseren achter de katheder. Dit is de plaats waar zij leren (en zeker ook al reeds hebben geleerd) kapeldiensten te leiden en proefpreken te houden, om straks in verschillende plaatsen in Egypte het Woord in de gemeenten met stichting te bedienen.

Klik hier voor het volledige fotoalbum.