Terwijl ik mij met de schrik nog in de benen voorzichtig opnieuw de straat op waag om wat boodschappen te doen, rennen twee van onze keukenjongens mij uitgelaten voorbij, op naar het revolutiefeestje op de hoek, mede ter ere van hun held el-Sisi.

Ik zie hoe een busje wordt aangehouden, de chauffeur zijn papieren moet laten zien en de achterdeur open moet. Men neemt duidelijk het zekere voor het onzekere, maar er blijkt niets aan de hand.

Bij de Marwa ben ik duidelijk nog uit mijn doen. Ik reken een bekertje yoghurt af, loop naar de sapschenker om mijn dagelijkse glas sinaasappelschap in te laten schenken en bedenk dan opeens dat ik daar helemaal nog niet voor heb betaald—ik kan mij eerdere verstrooide vergeetachtigheid als deze niet herinneren. Wanneer ik de sap als nog heb afgerekend en heb laten inschenken, smaakt ze toch hetzelfde als altijd anders.

Een halve kilometer vanaf de politieacademie en de straat waar ik woon, staat op een straathoek een gewoon politiebureau. Tijdens de revolutie van 2011 is het uitgebrand, maar sindsdien is het er rustig. Van om de hoek hoor ik zeer luide muziek, alsof daar ook een flink feest gaande is. De weg erna toe is afgezet voor auto’s, maar je kunt er gewoon langs lopen. Ik zie echter alleen maar wat extra politieagenten voor het gebouw staan. Ook wanneer ik de straathoek heb bereikt en de dwarsstraat naar beide kanten heb kunnen inkijken, heb ik alleen maar afzetting en agenten gezien en supergrote luidsprekers, doch geen feesthoudende menigte. Dan is het feestje bij ons op de straathoek toch wel echter—daar staat een vlaggenzwaaiende massa.

Maar kijk, daar komt toch een gezinnetje aanlopen, de kleine met een Sisi-poster in de hand. Over de vrijgelaten weghelft rijden toeterende auto’s met vlaggen. En even verderop staan twee kinderen te spelen met een vlag. Maar kijken die agenten nu wantrouwig naar me of verbeeld ik me dat maar? Ik besluit rechtsomkeer te maken en na nog een boodschapje wil ik huiswaarts gaan.

Een paar kleine kinderen rennen naar elkaar toe en kijken me van de overzijde van de straat vreemd aan. “Zijn zij nu ook al xenofoob?” vraag ik me verbijsterd af, “of ben ik zelf paranoia aan het worden?” Ze komen achter me aan rennen—natuurlijk sla ik voor die ukken niet op de vlucht, maar ik loop toch één stapje harder. Wanneer ik een volgende straat oversteek, blijven ze op de stoeprand staan, vatten ze eindelijk moed en roepen ze als één koor: “Welcome to Egypt!”

Een kiekje van hen schieten ging helaas niet: zekerheidshalve had ik mijn camera maar thuisgelaten.

Ruim twee jaar geleden was er bij ons in de zijstraat ook een feestelijke demonstratie, met als leus “leger, politie, volk—één hand.” Dat was toen best omstreden: enkele van onze studenten gingen bijvoorbeeld wel even kijken wat er aan de hand was, maar wilden beslist niet dat de foto’s de indruk zouden wekken dat zij achter deze demonstratie stonden. Voor de demonstranten zelf was het geen enkel probleem dat ik hen op de gevoelige plaat zette. Mijmerend over het jochie op de foto schreef ik toen:

Een jongetje draagt trots een legeruniformpje. Misschien had hij hetzelfde uniformpje in februari aan op het Tahrirplein, toen Egypte feest vierde omdat Mubarak was afgetreden. Ik vraag me af hoe hij later als hij groot is op de foto’s terug zal kijken: trots dat hij in februari en in december aan de goede kant stond, of alleen trots dat hij op Tahrir was maar verdrietig dat hij vandaag gebruikt is om een militair regime te promoten of juist verbaasd hoe men feest heeft kunnen vieren om het vertrek van Mubarak? De toekomst zal het leren.

Vandaag zou hij met het uniformpje bij ons in de buurt zeker goed voor de dag kunnen komen. In anti-coup-kringen denkt men uiteraard anders, maar voor velen zou “leger, politie, volk—één hand” nu een prima leus zijn voor de revolutieviering, waarschijnlijk met als toevoeging: “Samen staan we sterk tegenover het terrorisme.” Hoe daar over een paar jaar over zal worden gedacht, zal opnieuw de toekomst moeten leren.