Vandaag viert Egypte de derde verjaardag van de revolutie. Graag had ik hiervan een fotoverslagje gemaakt, maar ik besefte dat vanwege de gespannen situatie van de afgelopen tijd en zeker na de bomaanslagen gisteren enige voorzichtigheid geboden was. Hoewel mijn Panasonic Lumix G2 veeleer een toeristen- dan een journalistencamera is en voor kenners als zodanig meteen herkenbaar is, merk ik dat mensen hier het verschil niet altijd meteen zien en daarom besloot ik mijn cameratas thuis te laten. Ik ben geen journalist en wil ook niet de journalist uithangen.

Gelukkig heb ik een alternatief: een Canon Ixuscameraatje dat gemakkelijk aan de broekriem meegaat. Wanneer ik om kwart voor drie de deur uitga, zie ik ook reeds op de hoek van de straat dat ik onze rustige, veilige buurt in het geheel niet uithoef om iets van de feestvreugde mee te krijgen. Er staan geluidsboxen opgesteld en mensen zwaaien met vlaggen. Heel even vraag ik me af: is dit nu pro-Sisi of toch anti-coup—het eerste ligt bij ons in de wijk echter veel meer voor de hand en het oogt ook meer als een feestje dan als een boze demonstratie en dan ziet mijn oog het ook: er hangen Sisi-posters.

Ik loop iets dichterbij om van die posters een kiekje te nemen, maar voordat ik af kan drukken, word ik vastgegrepen en naar de zijkant afgevoerd door twee mannen in burger. Ze willen mijn camera: nu wil ik hen best de onschuldige foto laten zien die ik heb gemaakt, maar ik houd het touwtje van de camera vast. Dan begrijp ik echter dat dit mensen van de veiligheidsdienst zijn die kunnen eisen dat ik hem overhandig en dus laat ik het touwtje maar los. Mijn rijbewijs mogen ze ook zien, maar ze luisteren niet echt naar mijn antwoorden op de vraag wie ik ben: iemand die hier al vijf jaar lang op twee minuten loopafstand woont.

Hoe het verhaal nu verder zou zijn gegaan als er niet net twee van onze studenten zouden zijn komen aanlopen, weet ik niet. Ze komen echter wel net aanlopen en nadat de naam van ons seminarie, kolleyit il-lahoet (college van de [christelijke] godgeleerdheid), is misverstaan als kolleyit il-jahoed (jodencollege) en dit misverstand weer uit de wereld is geholpen, mijn foto en portemonnee zijn bekeken, de camera weer terug is gegeven en de toon vriendelijker is geworden, worden we gedrieën vrij heengezonden.

Overspannen, xenofoob, schiet het door mijn hoofd, maar toch ook: ze houden de boel in onze wijk gelukkig wel goed in de gaten. Gisteren vielen er vier doden door een bom bij het hoofdkantoor van de politie, vanmorgen ontplofte een bom bij de politieacademie in de wijk Ain Shams (met als enige noemenswaardige schade een uitgebrande auto, begreep ik) en bij ons in de buurt staat ook een politieacademie—waar na een mislukte belaging door wat tuig drie jaar geleden tijdens de revolutie tot nu toe nooit meer iets is voorgevallen. Graag zouden we zien dat dit laatste zo blijft.

Het feestje op de hoek van de straat is inmiddels overigens goed op gang gekomen: hier in huis hoor ik de vaderlandse muziek uit de luidsprekerboxen daar over de wijk galmen.

Nee, geen tweede foto—ik kreeg de kans niet die te schieten—, doch dezelfde als de vorige, alleen iets uitvergroot.