Vanmorgen vroeg hoor ik bij het ontwaken tromgeroffel. Het is niet het gewone trommelritme waarmee de school bij ons tegenover om acht uur de dag begint: het klinkt anders, het is nog te vroeg, en het is vrijdag – in Egypte de vrijde dag. Bovendien komt het geluid van de andere kant. Wanneer ik later door het raam van mijn woonkamer kijk, zie ik op tweehonderd meter afstand vlaggen. Vanaf het balkon neem ik bovenstaande foto. Het is een luidruchtig gebeuren, maar niet gewelddadig. Misschien is het meer een buurtfeest georganiseerd door onze grote buurt, de politieacademie.

Onze studenten staan niet achter deze demonstratie (die pro-Tantawi en pro-legerraad is), maar enkele van hen besluiten wel te gaan kijken. Ik ga mee en hoor steeds de leus: “Politie, leger, volk: één hand.” Eerder dit jaar was de leus “moslim, christen: één hand” en er hangt ook nog een spandoek met die woorden, maar het wordt nu niet gescandeerd.

Tijdens de revolutie was de politie fout en het leger goed in de ogen der Egyptenaren. Volgens de demonstranten op het Tahrirplein is het leger (de legerraad) nu ook fout, maar onze buurtdemonstratie beweert het tegendeel. “Die mensen op het Tahrirplein zijn gek,” zegt een man, “als het leger zich nu terugtrekt, zijn we geen moment meer veilig.” Een spandoek bedankt Tantawi voor het aanstellen van de nieuwe minsterpresident – volgens Midan it-Tahrir is die man fout en moet hij door el-Baradei worden vervangen, maar hier is hij goed.

 

Een groep drukt middels een grote banner de steun van al-Azhar voor de legerraad uit. “Al-Azhar” is de naam van een beroemde moskee en een grote islamitische universiteit in Egypte en de sjeik van al-Azhar is één van de belangrijkste moslims wereldwijd. Hier gaat het echter om verkopers van souvenirs en dergelijke in de straten rond de al-Azhar-moskee. Ik kan me voorstellen dat deze mensen uit eigen beweging naar deze demonstratie zijn gekomen: zij winnen weinig bij een tumulteuze strijd voor meer democratie in Egypte maar draaien dag-in-dag-uit verlies zolang er onrust heerst in Egypte en toeristen wegblijven.

Het aantal demonstranten zal de tienduizend overtreffen, maar de honderdduizend niet. Op een gegeven moment wordt iedereen geroepen wat dichter bij elkaar te komen in verband met het filmen voor de televisie: het moet wel echt vol lijken. De staatsomroep zal waarschijnlijk de grootte van deze demonstratie beklemtonen, terwijl andere kanalen de lege gaten zullen laten zien of het geheel dood zullen zwijgen bij gebrek aan schokkende gevechtsbeelden.

Een jongetje draagt trots een legeruniformpje. Misschien had hij hetzelfde uniformpje in februari aan op het Tahrirplein, toen Egypte feest vierde omdat Mubarak was afgetreden. Ik vraag me af hoe hij later als hij groot is op de foto’s terug zal kijken: trots dat hij in februari en in december aan de goede kant stond, of alleen trots dat hij op Tahrir was maar verdrietig dat hij vandaag gebruikt is om een militair regime te promoten of juist verbaasd hoe men feest heeft kunnen vieren om het vertrek van Mubarak? De toekomst zal het leren.