Vandaag schreef een vriend dat hij mijn proefschrift met rode oortjes zit te lezen. Wanneer ik dit hier terloops aan mijn taalhulp vertel, kijkt hij verbaasd: lezen doe je toch met je ogen, niet met je oren? Maar dan snapt hij het: de oren van witte mensen kunnen rood worden van opwinding – Egyptische oren blijven altijd bruin.

Ik vraag hem wat de vergelijkbare Arabische uitdrukking is om te zeggen dat een boek je boeit. Nu kijk ik verbaasd want hij antwoordt: “Wij zeggen: ‘Het is een boek om op te eten’” (preciezer nog: “een boek om etende op te eten” of “een boek om als eten op te eten”). “Bil-hanna we-sjeefa” (moge het u wel bekomen), zeg ik dan maar.