Twee weken geleden schreef ik over het proces van onderwijsontwikkeling van de predikantsopleiding dat aan ons seminarie in gang is gezet. Gisteren hebben we als docententeam hierover opnieuw vergaderd. Ieder droeg vijf kernwoorden aan om uit te drukken waar het volgens hem in de onderwijsontwikkeling om gaat. Ik zal niet uit de school klappen over wat ieder afzonderlijk heeft gezegd, maar wanneer ik het geheel op mij in laat werken, zijn een aantal hoofdlijnen gemakkelijk te onderscheiden:

1 Kerk en Egypte

Ons seminarie leidt mensen op om kerk en samenleving in Egypte (en het Midden-Oosten / de Arabische wereld) te dienen en de vernieuwde predikantsopleiding moet daar dus nog meer dan nu expliciet op gericht zijn. Dit moge bijna als een vanzelfsprekendheid klinken, maar theologieopleidingen aan Europese universiteiten zetten vaak meer in op academische distantie ten opzichte van de kerkelijk praktijk. Uiteraard zullen wij studenten ook blijven stimuleren tot reflectie (leren kijken vanaf een zekere afstand) maar met als oogmerk dat zij zo beter als leiders de kerk zullen dienen.

Wanneer we ons richten op de kerk, is het uiteraard van belang goed oog te hebben voor de ontwikkelingen die gaande zijn in de kerk: naast traditionele dorpsgemeenten en stadsgemeenten zijn er nu ook steeds meer nieuwe gemeenten in nieuwe stadswijken (Caïro groeit bijvoorbeeld elk jaar met de omvang van een flinke Nederlandse stad) en er is oog nodig voor mensen die zonder kerkelijk onderdak vervreemd zijn of dreigen te raken van het evangelie. Bovendien leeft de Facebookende en de revolutie meebelevende jeugd in veel opzichten in een andere wereld dan de jeugd van een generatie geleden.

2 Transformatie en integratie

Wanneer wij studenten zo willen toerusten om de gemeenten Gods in Egypte dienend te leiden, moeten we niet slechts hun hoofden volgieten met een veelheid aan kennis maar ernaar streven, zowel in de collegezalen als daarbuiten, dat ze deze kennis integreren en zichzelf transformeren / zelf getransformeerd worden tot mensen met visie, karakter en vaardigheden voor hun roeping in de kerk.

In dit verband willen we ons ook nader bezinnen op ons “hidden curriculum”: al die zaken die niet op het lesrooster staan, maar studenten wel mede positief of negatief vormen zoals de relatie tussen docenten en studenten, de plaats die kapeldiensten innemen, de zaken die nooit aan de orde komen (het “nulcurriculum”), etc.

3 Kwaliteit en proces

Wat betreft het vernieuwde onderwijsprogramma zelf willen we streven naar een heldere en goed samenhangende opzet, voldoen aan internationale criteria en werken aan de didactische vaardigheden van docenten als “learning facilitators” (mensen die niet zozeer kennis uitstorten als wel het studenten mogelijk maken zelf te leren).

En al deze vernieuwingen willen we concretiseren en doorvoeren met een zekere realiteitszin, beseffend dat het lesprogramma nooit perfect zal worden en wetend dat in het verleden en tot op heden al veel goed onderwijs is verzorgd door toegewijde docenten en veel oudstudenten overwegend met dankbaarheid terugkijken op hun opleiding.

Aan het eind van de vergadering gisteren werd besloten een stuurgroep in te stellen die leiding geeft aan het verdere proces van onderwijsvernieuwing van onze predikantsopleiding en alles wat daar bij komt kijken. Naast twee Egyptische collega’s ben ik daar in benoemd.