Wanneer ’s zomers in Caïro en het Nijldal de temperaturen oplopen tot veertig graden, willen alle Egyptenaren naar zee. Gelukkig heeft Egypte zelfs twee zeeën: de Rode Zee en de “Witte Zee” (= de Middellandse Zee). De eerste is populair bij buitenlandse toeristen terwijl de tweede vooral het vakantiedomein van de Egyptenaren zelf is. Wie het zich kan veroorloven heeft een appartementje aan zee of een deelappartementje voor enkele weken per jaar.

Onder christenen is het populair om als gemeente of als jongeren een conferentie te houden. Een geliefd conferentieoord is bijvoorbeeld Bayt al-Salām (Huis van de Vrede, Vredesoord) aan de Middellandse Zee, waar een kapel, eetzaal, zwembad, voetbalveld, volleybalveld en slaapkamers in diverse prijsklassen de mogelijkheid bieden voor een gevarieerd, geestelijk, actief en ontspannend programma. Er wordt verteld dat hier door de jaren heen heel wat jongeren tot persoonlijk geloof zijn gekomen.

Wie halverwege de zomer een dorp in de provincies Minya of Asyut (zo’n 200–450 km ten zuiden van Caïro) binnenkomt en kinderen in kleurige T-shirts rond ziet lopen, weet al snel wat er gaande is of net is geweest: de vakantiebijbelclub. In een klein dorpje komen daar veertig kinderen op af, in een groter dorp al gauw honderd of zelfs een paar honderd. Wie de kerk nadert, kan al van een afstand horen dat kinderen samen luidkeels Bijbelverzen opzeggen of liederen zingen of een spel spelen. Vooral het Bijbelclubmateriaal van de Amerikaanse organisatie Awana is tegenwoordig populair als leidraad en daar horen ook die T-shirtjes bij.

Populair bij koptisch-orthodoxe christenen zijn kloosterbezoeken. Soms komt men vanwege een bijzondere ziekte of zorg, om een zegen te ontvangen, maar een dagje naar een klooster is ook gewoon een leuk en verantwoord uitstapje voor het hele gezin of de gehele parochie. Op een vrije dag kan het bij een klooster dan ook krioelen van kinderen en ouderen die met busladingen vol zijn gekomen. Op een gegeven moment zegt een monnik dan wellicht tegen de kinderen: “En nu gaan jullie allemaal even zitten, want ik heb jullie iets te vertellen.” Dan legt hij enkele hoofdzaken van het geloof uit. Daarna mogen de kinderen weer rondlopen of mogen ze op het parkeerterrein voetballen. En vervolgens luncht men gezamenlijk en gaat men weer huiswaarts. – De groep Egyptische kloostergangers die eind mei door IS-terroristen werden doodgeschoten hadden ongetwijfeld een dergelijk dagprogramma voor ogen gehad.

Bij sommige kloosters wordt ook één of twee weken per jaar een moulid gehouden, een heiligenfeest waarbij voor veel (jeugdige) bezoekers braderie en botsautootjes op het terrein rond het klooster wel net zo belangrijk zijn als het bidden in de kloosterkerken zelf. Voor jongelui bestaat echter ook de mogelijkheid om een khilwa (“stille tijd”) van een paar weken in een klooster te doen: ze doen dan mee met de gebeden, verrichten hand- en spandiensten, en ontvangen het nodige onderwijs.

Kortom, Egypte is, met inachtneming van de reisadviezen, niet alleen een fantastisch vakantieland voor buitenlanders, maar heeft ook Egyptenaren zelf veel te bieden, inclusief de christelijke minderheid.

Bovenstaand stuk schreef ik op verzoek van het Nederlands Dagblad en is op 24 juli jl. in die krant verschenen. Voor een goed begrip zij opgemerkt dat ik het stuk al een aantal weken van te voren had aangeleverd, voordat kerken in Egypte besloten om zomeractiviteiten te schrappen vanwege het terrorismegevaar (zie mijn blogbericht “Conferentiegevaar en seminariepoort“).

Foto: conferentiegroep in Bayt al-Salām (Huis van de Vrede, Vredesoord) aan de Middellandse Zee