Vandaag, morgen en overmogen vindt hier aan het Evangelical Theological Seminary in Cairo een midzomerconferentie plaats voor de studenten van onze predikantsopleiding. Zij lopen deze zomer mee met een predikant of doen een maatschappelijke stage of dienen een vacante gemeente. Vijf weken van de stage zitten erop en vijf weken volgen nog na deze conferentie.

Het houden van zo’n conferentie is helaas geen vanzelfsprekendheid meer in Egypte. Vanwege het aanhoudende gevaar van terroristische aanslagen op christelijke doelen – denk aan de bom in een kerk hier in de wijk in december en de bommen op palmzondag in Tanta en Alexandrië (ten noorden van Caïro) en de aanval op kloostergangers in mei in de provincie Minya (ten zuiden van Caïro) – hebben veel kerken en christelijke organisaties besloten hun zomerkampen en conferenties te annuleren.

Ons seminarie is geen typisch conferentieoord en valt daarmee waarschijnlijk niet in de hoogste risicocategorie. Toch zie je de verandering: toen ik in 2008 op het seminarie kwam werken, stond er voor het terrein een vrij laag hek, voldoende om honden buiten te houden en duidelijk te houden dat het privéterrein was. Later werd dit hek vervangen door een hogere muur met grote metalen deuren met spijlen erin. Overdag stond het hek altijd open, ’s nachts kon je zo nodig een steentje door de spijlen gooien tegen het ruitje van het huisje van de nachtwaker, zodat deze doorkreeg dat hij even wakker moest worden om de poort voor je open te doen. Later werden achter de spijlen platen geplaatst zodat niemand meer (gericht) van buiten iets naar binnen kan gooien of schieten. Voor gewenste nachtelijke bezoekers werd een bel gemaakt om de nachtwaker te kunnen bereiken. Nog weer later, na afgelopen palmzondag, werd direct achter de smallere voetgangersdeur een detectiepoortje geplaatst. De brede poortdeuren voor auto’s worden sindsdien meestal gesloten gehouden. De laatste ontwikkeling is dat de smalle poort ook overdag en ’s avonds veelal dicht zit. Zonder bellen kom je bijna niet meer binnen.

Binnenkomen op een seminarie heeft uiteraard ook nog een andere betekenis: toegelaten worden als student. Dat gaat bij ons ook niet zomaar. Aanmelden kan vanaf dit jaar online – ook hier staat de techniek niet stil – maar zeker voor de predikantsopleiding gelden er wel voorwaarden. Voordat je je aanmeldt bij het seminarie doorloop je eerst de procedure om een aanbeveling van je classis te krijgen. En na aanmelding zijn er de toelatingsdagen op het seminarie. Die vonden begin juli plaats. Je basiskennis van het Engels, de Arabische grammatica en Bijbel en theologie wordt getoetst en er is een psychologische test en je hebt een persoonlijk gesprek met een commissie. Dat alles is zeker geen formaliteit: elk jaar melden mensen zich aan met een aanbeveling van hun classis die toch moeten worden afgewezen door mijn Egyptische collega’s. Dit jaar ging voor de meeste kandidaten de deur echter wel open: negen (jonge)mannen werden zonder verdere voorwaarden toegelaten, twee krijgen deze zomer een spoedcursus Engels om straks hopelijk wel het vereiste minimumniveau te hebben en één werd verzocht om eerst verder te praten met zijn classis over zijn leeftijd: in principe word je hier in Egypte na je veertigste niet meer tot predikant bevestigd en als zijn classis voor hem straks geen uitzondering wil maken, heeft het ook geen zin om hem nu aan de predikantsopleiding te laten beginnen. Maar als alles nu verder goed loopt, hopen dus twaalf nieuwe studenten eind september aan de predikantsopleiding (Master of Divinity, MDiv) te beginnen.

Daarnaast zullen er ook de nodige nieuwe studenten in de deeltijdopleiding (Master of Arts in Theology, MAT) en Engelstalige vervolgopleiding (Master of Theology, ThM) zijn, maar de aanmeldingstermijn van de deeltijdopleiding loopt nog, zodat getallen nog niet bekend zijn.

Foto: seminariehek zoals het vroeger was. Nu onvoorstelbaar la