Is de islam een godsdienst van vrede? Bij veel Nederlanders wil dit er niet echt in. Hier in Egypte zijn moslims zich er zelf ook van bewust dat de islam niet altijd een al te best imago heeft en dat er soms ook feitelijk problemen zijn. Maar daar wil men zich niet bij neerleggen. Recentelijk is hier in Caïro een internationale conferentie gehouden die heeft geleid tot het Cairo Document for Spreading Peace, dat zeventien aanbevelingen bevat om “de cultuur van vrede in woord en daad te verspreiden door programma’s, workships en wetten die op dit doel zijn gericht en  het waardig menselijk samenleven verstevigen.”

Drie voorbeelden van aanbevelingen in het document:

2- To focus on human commonalities as well as commonalities among religions in religious, cultural, educational and media discourse; and to enact laws that criminalize discrimination on the basis of religion, color or race.

4- To refrain from associating terrorism to religions, for they are innocent of it, and to affirm that such association is a flagrant injustice against religions that embroils the world in endless and devastating circles of violence.

7- Specialized scholars should correct misconceptions and erroneous understandings of Quranic verses and prophetic sayings invoked by terrorists in order to justify or theorize for extremism and terrorism, and show the correct meaning of these Quranic verses and prophetic sayings.

Het stuk is hier te downloaden.

Hoe reageren Egyptische christenen op dit document? Uiteraard weet ik niet ieders mening. Maar ik ontving het stuk van dr. Andrea Zaki, algemeen directeur van de christelijke ontwikkelingsorganisatie CEOSS en voorzitter van het overkoepelend orgaan van de protestantse kerken in Egypte, met een samenvatting van een lezing waarin hij benadrukte dat hij zich ervoor in wil zetten dat de aanbevelingen in het document op het grondvlak van de samenleving werkelijkheid worden.

Is het inderdaad een document om toe te juichen? Of zitten er dubbele bodems in het stuk? En als het werkelijk mooie woorden zijn, zullen deze dan ooit worden vertaald in daden? En is vrede ten diepste niet méér dan alleen “vreedzaam samenleven”? Zulke vragen mogen worden gesteld, maar tegelijk kan men toch moeilijk anders dan dankbaar zijn dat leiders de wil uitspreken om het gewoon menselijk samenleven metterdaad te bevorderen.