Aanstaande zondag is het de derde ‘verjaardag’ van de zwarste dag in de recente geschiedenis van Egypte, 14 augustus 2013, de dag waarop het bloed van vele honderden mensen door de straten van Caïro vloeide èn de dag waarop tientallen kerken in de provincie Minya (ca. 250 km ten zuiden van Caïro) in brand werden gestoken.

Hoe gaat het nu in Egypte? Deze week hebben Egypte en het IMF overeenstemming bereikt over een belangrijke lening die de Egyptische economie vlot moet trekken, scholing moet verbeteren, etc., en waar uiteindelijk iedereen wel bij zou kunnen varen. Op korte termijn brengt de deal echter hervormingen (afbouw van subsidies, etc.) met zich mee die mogelijk enkele miljoenen mensen van net boven naar net onder de armoedegrens zullen trekken. – Dit is althans wat ik er in krantenberichten over lees.

De afgelopen maanden is er een heel aantal keren sprake geweest van geweld tegen christenen. Over het algemeen gaat het om lokale kwesties zoals die zich, helaas, in Egypte nu eenmaal van tijd tot tijd voordoen. Toen ik een week geleden in dopren in Asyut en Minya was, had bijvoorbeeld niemand het er eigenlijk over. Op andere momenten merk ik echter dat het christenen behoorlijk begint te irriteren dat zulk soort situaties zich tegenwoordig zo vaak voordoen. Twee weken terug sprak ik twee christelijke jongens uit de provincie Minya in Caïro en zij zeiden: “Doe ons Morsi maar weer, toen gebeurden zulke dingen in elk geval niet.” “Menen jullie dat nou?” vroeg ik stomverbaasd. Het antwoord was geen volmondig “ja,” maar zeker ook geen “nee, natuurlijk niet.”

Om terug te lezen: blogberichten: augustus 2013, september 2013, 14 augustus 2015.

Foto: rook boven Caïro op woensdag 14 augustus 2013.