Wie de afgelopen weken op de luchthaven van Caïro landde, zag de borden meteen staan: “Egypt’s gift to the world”—Egyptes geschenk voor de wereld. De borden doelen op de opening van het nieuwe Suezkanaal die vandaag, 6 augustus 2015, plaatsvindt. Het is inderdaad een geschenk: méér schepen zullen sneller het Suezkanaal kunnen passeren. Het goederenvervoer tussen Rotterdam en tal van Aziatische landen zal er wel bij varen, mag men voorzichtig vermoeden.

Uiteraard is het niet een geschenk in de eigenlijke zin van het woord, waarbij de gever niets terugverwacht. Het is zeker niet de bedoeling dat heel de wereld nu maar gratis door het nieuwe kanaal heen en weer gaat varen. Egypte heeft de kanaalverdubbeling gedaan om er zelf flink aan te gaan verdienen. Leverde het  Suezkanaal in 2014 nog slechts 5,5 miljard dollar op, het vernieuwde kanaal moet in 2023 maar liefst 13,5 miljard dollar opleveren. Zal die verwachting uitkomen? Het kanaalvernieuwingsproject zelf is in elk geval behoorlijk voorspoedig en voortvarend verlopen—mede dankzij de inzet van Nederlands bedrijven, mag men daar misschien aan toevoegen.

In artikelen op Engelstalige websites wordt verschillend gereageerd op de vernieuwing van het Suezkanaal, bijvoorbeeld:

• Enthousiast: Egyptian Streets
• Nuchter: Madamasr
• Kritisch: Egypt Independent

Mijn indruk is dat internationaal het gevoel bestaat dat Egypte het verhaal van het nieuwe Suezkanaal iets te veel opklopt—is het omdat men Egypte zijn succes niet gunt of omdat men hoopt dat de Egyptenaren met beide benen op de grond blijven staan? Maar had Egypte juist niet, met gepaste trots, mogen zeggen: “ons nieuwste geschenk aan de wereld,” eraan herinnerend dat Egypte ook in het verleden al zoveel aan de wereld heeft geschonken?

De faraoonse beschaving heeft de menselijke beschaving in vroeger millennia tot nieuwe hoogtepunten gebracht. Oudheden uit faraoonse tijd zijn in talloze musea over heel de wereld te bewonderen. In vroeger eeuwen zorgde Egyptisch graan ervoor dat er tot in Rome geen honger hoefde te worden geleden. En de fijne Egyptische katoen heeft internationale faam verworven. Egypte heeft zijn zeeën, stranden, woestijnen en Nijl opengesteld om miljoenen toeristen een aangename vakantie te bezorgen, variërend van zeer ebtaalbaar tot zeer luxueus. Geleerden zijn zeer dankbaar voor het Egyptische zand dat talloze manuscripten vele eeuwen heeft bewaard, variërend van alledaagse rekeningen tot religieuze geschriften.

Christenen in het bijzonder zouden bijzonder ondankbaar zijn als zij vergaten wat Egypte, met name in de tijd van de vroege kerk, voor de ontwikkeling van het christendom heeft betekend. De kpotisch-orthodoxe paus Tawadros zei eens: de Egyptische kerk heeft haar eigen drie piramides: martelaren, monniken en theologen. Talloze mensen in vele landen zijn bemoedigd door de standvastigheid van Egyptische martelaren, geïnspireerd door monniken en kluizenaars als Antonius (men denke slechts aan wat Augustinus over Antonius schrijft in zijn Belijdenissen), gevormd en opgescherpt door de geschriften van Clemens, Origenes, Athanasius en vele anderen.

Werkelijk, zonder zelfverheffing en gewoon met beide benen op de grond, met gevoel voor proportie en gezonde zelfkritiek, kan Egypte een lange lijst van zijn geschenken aan de wereld opstellen. Vandaag is ongetwijfeld een belangrijke dag waarop een nieuw “geschenk” is toegevoegd—maar misschien zijn enkele jaren nodig om de precieze waarde van dit geschenk in zijn juiste historische proportie te kunnen bezien.

Het Suezkanaal begint/eindigt aan de zuidkant bij Suez en is via de Golf van Suez verbonden met de Rode Zee. Het kanaal wordt vooral veel voor containervervoer gebruikt.

Het Suezkanaal loopt deels door een meer (het Grote Bittere Meer). Naar ik begreep, is als onderdeel van de vernieuwing de vaargeul hier nu uitgebaggerd.

Het Suezkanaal begint/eindigt aan de noordkant bij de stad Port Said.

Uiteraard is er geen denken aan om vandaag als niet-genodigde bij de officiële opening zomaar het vernieuwde Suez-kanaal te gaan bekijken. Daarom beperk ik me maar tot het vastleggen van de feestvreugde via een kort moment van “balkonjournalistiek”: op tal van onverwachte plaatsen spotte ik vanaf mijn balkon vlaggen. Hierbij slechts drie voorbeeldjes:

Langs het flatgebouw van de buren hangt een lange banner.

Over de rand van een plat dak wat verderop hangt een vlag.

Achter dit gebouw in aanbouw is ook nog een vlag te zien.