De protestantse kerk in het Egyptische dorp Beni Ebeid in het Nijldal heeft weinig uiterlijke heerlijkheid. De kerk staat in een smal straatje.

Het gebouw zelf is niet al te groot en oogt vervallen.

De beschikbare woonruimte voor een eventuele predikant bestaat uit precies één kamertje.

Dit is geen vergrijsde gemeente waar alleen nog wat oudere mensen komen: de ouderen zijn al grotendeels afgehaakt.

Toch is de gemeente niet op sterven na dood. De gemeente kan op dit moment geen voltijdpredikant bekostigen of huisvesten, maar dankzij een bovenplaatselijke regeling kan ds. Nabil wel twee dagen per week naar de gemeente komen.

Maar belangrijker nog: een groep jongvolwassenen komt juist weer heel bewust in deze kerk samen. En ze zetten zich ijverig in voor de zondagsschool, waar vele tientallen kinderen op afkomen. Ze denken ook na over wat ze kunnen betekenen voor de dorpen in de omgeving, waar geen kerken zijn maar wel wat christelijke gezinnen wonen. Enkele jongeren zijn in het buitenland voor een zendingsprogramma.

Wat deze jongeren nu heel precies beweegt, is op grond van één kort bezoek niet zo gemakkelijk te zeggen, maar opmerkelijk is het zeker wel wat er in en om dit “vervallen” kerkje gaande is.