Op het terrasje van een eethuisje bij ons in de wijk zit ik aan tafel met een broodje worst en een broodje kofta. Van het broodje worst heb ik een hap genomen en het vervolgens weer snel neergelegd: het fijngemalen vlees (als “worst” in eigenlijke zin herken ik het niet) is naar mijn smaak veel en veels te sterk gekruid. De vleesballetjes van het broodje kofta zijn ook scherp van smaak, maar voor mij toch net te doen.

Opeens komt er een eenvoudig geklede meneer bij mij aan tafel zitten. Even meen ik dat het een schoenpoetser is maar hij heeft geen poetsdoos bij zich en zegt ook niets. Ongevraagd steekt hij zijn arm uit naar het broodje worst waaraan één hap ontbreekt, neemt het in zijn hand en begint ervan te eten. Zoveel vrijpostigheid gaat mij wel wat ver, maar heimelijk ben ik blij dat het broodje zo toch een bestemming vindt. Dan echter ziet een eethuismedewerker de meneer en jaagt hij hem weg. Mij wordt, wederom ongevraagd, een nieuw broodje bezorgd. Even vrees ik dat het weer een broodje worst is, maar gelukkig blijkt het kofta te zijn.

“De eenvoudig geklede meneer zal nu wel dorst hebben,” schiet het door mij heen. Maar gelukkig zijn er in Caïro naar goed islamitisch—en wellicht algemeen oosters—gebruik tal van plaatsen waar hij ongevraagd gratis water mag drinken.

“Had ik hem niet weg moeten laten jagen?” schiet het ook door mij heen, “Je kunt een hongerig mens toch moeilijk een broodje misgunnen, en bovendien: hij heeft mij juist uit de verlegenheid geholpen door het voor mij op te eten?” Tegelijk begrijp ik dat een eethuishouder dergelijke vrijpostige tafereeltjes moeilijk op zijn terras kan tolereren.

Bij het betalen sta ik voor een dilemmaatje: geef ik € 0,56 voor twee broodjes of € 0,84 voor drie broodjes? Was dat derde, ongevraagde broodje op kosten van het huis of voor mijn eigen rekening? Heeft de restaurantmedewerker onbedoeld en ondanks zijn boze blik een hongerige gevoed of heb ik dat, evenzeer onbedoeld, mogen doen?

Tot een discussie dat er te weinig of te veel wordt betaald komt het echter niet. De eethuishouder voelt geen behoefte nog woorden aan de kwestie te wijden en ik evenmin. Slechts met een kort goedkeurend knikje wordt het geld aangepakt.