“Waarom doet de wereld niets?” vraagt onze seminariekok zich van de week machteloos woedend af tijdens de lunch, “Zijn er dan geen mensenrechten? Waarom heeft niemand het erover wat er daar gebeurd? Christen worden, gedood, verjaagd, of gedwongen zich te bekeren. Eeuwenoude kerken en kloosters worden verwoest of omgevormd tot moskee”—hij heeft het uiteraard over Irak—“Waar blijft het Westen nu, waar blijft Amerika dat zonodig Saddam Hussein moest verdrijven onder wie de christenen in vrede met hun moslimburen leefde en dat de moslimbroeders steunde—waarom grijpt het nu, nu de christenen eraan gaan, niet in?”

En tegen mij zegt hij: “Zelf kan ik niets, maar jij kunt wel wat doen: jij kunt dingen delen op Facebook en naar kranten in het Westen schrijven wat er gebeurt in Irak.” Ik probeer hem duidelijk te maken dat er al volop media-aandacht is voor de situatie in Irak, dat kamerleden al hun grote zorgen om het lot van de christenen en anderen aldaar hebben uitgesproken, etc., dat ik zelf ook gruw van wat ik erover lees. — Ik heb er hier vanuit Caïro inderdaad weinig feitelijks aan toe te voegen, maar kan met u als westerse lezers wel de noodkreet delen van onze Egyptische seminariekok die zich verbonden weet met broeders en zusters in Irak.