Vandaag vindt op ons seminarie de tweede en laatste dag van de midzomerconferentie voor de stagelopende studenten van onze predikantsopleiding plaats.

Student Wael deelt in onze gespreksgroep zijn ervaringen als stagiair bij “de katholieken” in Minya (ca. 250 km ten zuiden van Caïro). Hij is vol lof over het werk dat zij doen voor weduwen, kankerpatiënten en gevangenen en hun families. Hoewel mensen soms de vraag stellen naar het waarom van hun lijden, is hij er over verbaasd dat veel kankerpatiënten juist Gods nabijheid blijken te ervaren. Qua opzet van het werk vindt hij het een goede zaak dat geld, voedsel en kleding nooit bij de kerk wordt uitgedeeld maar altijd bij mensen thuis wordt bezorgd: zo blijft duidelijk dat als je naar de kerk komt, je dat doet om te bidden, niet om materiële steun te ontvangen, en deels voorkomt het ook gepraat en geroddel over de mensen die zelf moeilijk hun broek op kunnen houden. Wat hem eerst bevreemde, was dat men bij bezoeken aan gevangenen sloffen sigaretten meenam—Egyptische protestanten vinden roken vaak niet alleen ongezond maar ook zondig—, maar hem werd uitgelegd dat gewoon geld in de gevangenis geheel verboden is en sigaretten dus functioneren als het “geld” waarmee gevangenen eventueel toch iets kunnen kopen.

Wanneer ik Wael vraag hoe bij de mensen bij wie hij stage loopt de katholieke leer een rol speelt, zegt hij eerst dat ze helemaal geen leer (dogmatiek) hebben, maar dan corrigeert hij zichzelf: ze spreken niet voortdurend over de leer maar hun werk wordt wel gedreven door een diepgewortelde mensvisie waarbij iedere mens echt telt.

De studenten in de groep zijn het er roerend over eens dat de protestanten in andere steden in Egypte vergelijkbaar werk op moeten zetten, zodat nergens weduwen, kankerpatiënten, gevangenen en anderen over het hoofd worden gezien. Misschien vindt Wael zelf over enkele jaren als predikant de kans om zich hier sterk voor te maken.

Vervolgens deelt mijn collega ds. Medhat Nady, met zijn 28 jaren jonger dan de meeste studenten in de groep, enkele waardevolle adviezen vanuit zijn ervaringen als student, bij een gemeentestichtingsproject en als predikant.

Tijdens de kapeldienst spreekt onze rector dr. Atef M. Gendy, gepromoveerd op de nieuwtestamentische gelijkenissen over het gist in het deeg en het zaad in de akker—over hoe een klein, bescheiden, onbeduidend begin later iets groots voort kan brengen.

Dan is het middaguur aangebroken en daarmee ook het officiële einde van de conferentie en maken studenten zich klaar om weer naar hun stageplekken te vertrekken, van Alexandrië 225km ten noordwesten van Caïro tot de provincie Qena vele honderden kilometers ten zuiden van Caïro oftewel eentreinreis van zo’n negen uur, echter niet voordat men een groepsfoto door mij en dan ook maar met mij heeft laten schieten.

Voor studenten is dit ook de laatste kans om met Philip Jackson, onze docent Engels, op de foto (boven links, onder midden) te gaan: binnen twee weken hoopt hij naar Amerika te vertrekken om daar zelf theologie te gaan studeren.