Aan al mijn bloglezers in Nederland: de beste wensen voor het nieuwe jaar. En aan mijn bloglezers in Egypte die vandaag nog het kerstfeest vieren: kull sana w-entu tayyibiin.

Terwijl in Nederland de kerstvakantie al weer voorbij is, is het bij ons op het seminarie pas deze week echt zover. Op de westerse tweede kerstdag hadden we nog een docentenvergadering van zes uur, onder andere over de vernieuwing van ons onderwijsprogramma. Maandag de 30ste vergaderden we als onderwijsvernieuwingcommissie nog twee keer en op oudejaarsdag hadden we weer een docentenvergadering en op vrijdag 3 januari nogmaaals, met vooraf en achteraf weer het nodige “huiswerk” voor de commissieleden.

Om de knop toch echt even om te zetten, ben ik er nu voor een paar dagen tussenuit gevlogen naar Jordanie (dat schrijf je met puntjes op de e, maar het toetsenbord van de computer hier in het internetcafe wil die niet plaatsen).

Gisteren was ik in Madawa, beroemd om zijn eeuwenoude mozaiekvloeren. Een van de mozaiekvloeren beeld een landkaart uit van de wijdere regio, met Jeruzalem in het midden. Toen ik in deze kerk vroeg of er ’s avonds een kerstviering zou zijn, was het antwoord bevestigend: van zes tot half acht.

Toen ik evenwel even voor zessen na een bezoek aan de berg Nebo bij de kerk was, was de kerk gesloten en wisten de bewakers van niets. Maar een zei: ” Waarschijnlijk bedoelde men de Latijnse kerk.” Daar was ik eerder op de dag al geweest, vooral vanwege de exposities in de keldergewelven (replica’s van mozaieken, maar ook het hoofd van Johannes de Doper en een ruimte ingericht als de tent van Ruth – ik ben hier tenslotte in het Bijbelse Moab). Het verbaasde mij enigszins dat een Latijnse (katholieke) kerk de oosterse kerstdatum aan zou houden, maar toen ik er kwam, was er inderdaad een viering. Een meneer legde me op het plein uit dat de kopten in de stad deze kerk soms gebruikten, maar dat was nu niet het geval: er was nu een epifanie-viering. “Maar,” zei de meneer, “dat is eigenlijk toch net zoiets als kerst, dus kom verder.”

Vanmiddag ben ik aangekomen in Karak (niet te verwarren met Karnak in Egypte). In Karak stond een kolossaal kruisvaardersfort, waarvan de ruines zeker nog een bezoek waard zijn, vooral in de namiddagzon.

Uiteraard bent u benieuwd naar de foto’s, maar hier in het internetcafe heeft de computer met kaartlezer een niet-functionerende muis en de computer met matig-functionerende muis heeft geen kaartlezer. Kortom, foto’s aan blogbericht toevoegen lukt nu niet, dus die foto’s houdt u nog tegoed.