Zojuist heb ik een belrondje gehouden onder (oudstudenten) van ons seminarie. Helaas lijkt het telefoonnetwerk overbelast waardoor ik slechts drie mensen aan de lijn krijgt. Alle drie zijn echter eensgezind: ze zijn zeer blij met wat er deze dagen en speciaal vanavond in Egypte is gebeurd.

De eerste zegt: “Dit is de verhoring van het gebed van de kerk.” Eerder waren er in zijn dorp weleens spanningen tussen moslims en christenen, maar nu wordt bij de moskee evenzeer vuurwerk afgestoken. “Je ziet nu hoe sterk het Egyptische volk is,” zegt hij tot slot trots.

De tweede vertelt dat hij bijna elke dag naar de demonstraties is geweest. In zijn omgeving zijn er zeker aanhangers van Morsi die eerder dreigementen uiten voor het geval Morsi zou weggestuurd worden, maar tot nu toe houden deze mensen zich toch rustig, zegt hij.

De derde is gewoon blij, heel, heel, heel blij.

Ook de twee studenten die ik hier op het seminarie spreek zijn blij en de kopieerjongen en de nachtwaker en de keukenmedewerker en de schoonmaker ook. Van vrees voor vergeldingsacties is weinig sprake (het leger zal die wel voorkomen) en om het getob van Nederlandse journalisten dat de volgende president weleens een salafist zou kunnen worden kan men slechts lachen.

Via Facebook laat een student me weten dat hij niet alleen in de revolutie van 2011 maar ook in de gebeurtenissen van deze dagen het werk van de Heilige Geest ziet, die onwetendheid en religieuze intolerantie weg wil nemen en voor vrijheid en sociale rechtvaardigheid is. Ik heb ook drie vragen van mij bij de huidige situatie met deze student gedeeld. Ik wil blij zijn met de blijden, maar er zitten verschillende vragen in mijn hoofd die ik ook niet zomaar aan de kant kan of wil duwen.

Vergelijk mijn bericht over het belrondje dat ik hield toen Mubarak aftrad.