“Dit proefschrift is een grote lawine. Een verwensing aan het adres van de promotoren. Maar ook uzelf wordt er bijna onder bedolven, u bent ook slachtoffer.” Zo sprak prof.dr. H. Berkhof tot zijn promovendus Sijtse Meijers bij diens promotie. Ik was daar zelf niet bij—ik was toen een jochie van vier dat net voor het eerst naar de kleuterschool ging—, maar de woorden staan opgetekend in een verslag in het Reformatorisch Dagblad van 18 januari 1979.

Zelf kwam ik de dissertatie van Meijers tegen toen ik in 2002 Herman Bavinck begon te bestuderen. Meijers’ dissertatie (uitegeven bij Kok te Kampen) draagt namelijk als titel Objectiviteit en existentialiteit: Een onderzoek naar hun verhouding in de theologie van Herman Bavinck en in door hem beïnvloede concepties. Kampen: Kok en onderzoekt de doorwerking van Ba­vincks openbarings- en Schriftleer bij G. C. Berkouwer, H. M. Kuitert en A. A. van Ruler en bespreekt daartoe eerst Bavincks eigen positie aan de hand van zijn belangrijkste boeken en verzamelde opstellen.

Hoewel Meijers’ bijdrage aan het Bavinckonderzoek wat in de schaduw is blijven staan van de dissertatie van zijn tweede promotor, prof. dr. J. Veenhof, die in 1967 op de zeer lijvige studie Revelatie en inspiratie: De openbarings- en schriftbeschouwing van Herman Bavinck in vergelijking met die der ethische theologie promoveerde (in 1968 uitgegeven bij Buijten & Schipperheijn te Amsterdam), was er in 2002 in de 23 jaar sinds het proefschrift van Meijers geen ander Europees proefschrift verschenen dat geheel of althans voor een goed deel aan Bavinck was gewijd—Bijbel en dogmatiek (over Kuyper, Bavinck en Berkouwer) van Dirk van Keulen zou pas in 2003 verschijnen.

De reden waarom ik juist vandaag even aandacht vraag voor dr. Meijers is dat hij drie dagen geleden op 84-jarige leeftijd is overleden. Het bericht op de website van het Reformatorisch Dagblad verwijst onder andere naar diverse artikelen rond zijn promotie. De geciteerde woorden van Berkhof maken wel duidelijk dat het Meijers niet slechts om historische kennis over Bavinck te doen was, maar om een kritische bijdrage aan het theologisch debat sinds het midden van de twintigste eeuw.

Minder bekend (en niet vermeld bij het genoemde overlijdensbericht) is wellicht dat Meijers enkele jaren na zijn promotie zich nogmaals in Bavinck heeft verdiept en wel in zijn visie op de kerk, waarover hij een serie artikelen in De Waarheidsvriend schreef, waar ik hier tot slot op wijs:

• “Herman Bavinck over de Kerk 1.” De Waarheidsvriend, 8 november 1984.
• “Herman Bavinck over de Kerk 2.” De Waarheidsvriend, 15 november 1984.
• “Herman Bavinck over de Kerk 3.” De Waarheidsvriend, 22 november 1984.
• “Herman Bavinck over de Kerk 4.” De Waarheidsvriend, 13 december 1984.
• “Herman Bavinck over de Kerk 5.” De Waarheidsvriend, 3 januari 1985.