In de toren van het Verbrande Klooster bevindt zich een aardig “monnikenmuseum.” De toren was vroeger de “vaste burcht” waarin de monniken zich konden terugtrekken wanneer het klooster werd aangevallen. Wanneer de houten loopbrug werd opgehaald, kwam niemand de toren meer in of uit.

De huidige monniken van het Verbrande Klooster (Deir al-Muharraq, ca. 350 km ten zuiden van Caïro) vrezen dergelijke aanvallen niet meer of hebben de hoop verloren dat de toren hen dan veiligheid zou bieden. In elk geval hebben ze de torenkamers een nieuwe bestemming gegeven: ze stellen het monniksleven zoals het vroeger was ten toon.

De torenkapel wordt nog wel gebruikt voor gebed, zij het dat het klooster ook twee andere kerken heeft die vaker worden benut. Een opvallend voorwerp in de torenkapel is de lezenaar: het voetstuk geeft bij eerste aanblik de indruk dat het om een pers gaat, maar de houten schroefdraad is slechts bedoeld om de lezenaar in hoogte verstelbaar te maken zodat ieder “op eigen niveau” uit de Bijbel kan lezen.