Woensdag 19 september. De derde dag van de openingsconferentie van het Evangelical Theological Seminary in Cairo (ETSC) in Vredesoord aan zee begint na het ontbijt met gebedstijd in groepen. Net als dinsdag lezen en bespreken we een gedeelte uit de Navolging van Christus van Thomas à Kempis.

Vervolgens is er een “managementsessie” waarin de puntjes weer op de i worden gezet wat betreft plagiaat in papers, het overnachten van gasten, de bijbaantjes voor studenten, etc., overigens alles in goede sfeer. Na een korte pauze krijgt een ervaren gastpredikant het woord die de studenten oproept als predikant niet te liegen. “Als mensen je iets vragen over een Bijbeltekst en je weet het niet, zeg dan niet zomaar wat maar geef het gewoon toe en kijk het eventueel thuis na, bijvoorbeeld in de Griekse grondtekst.” “Als mensen je vragen voor hen te bidden [wat in Egypte vaak gebeurt], zeg het dan niet toe zonder het te doen. Je hebt twee mogelijkheden: je bidt meteen met die persoon, zonodig midden op straat, of je noteert het meteen om het niet te vergeten.” Ook roept hij op tot beschikbaarheid. “In Egypte denken we vaak dat je druk hoort te zijn als predikant om gerespecteerd te worden, maar het belangrijkste is dat je er bent voor de mensen.” Opvallenderwijs zegt hij dat dit geleerd heeft van predikanten in Nederland toen hij daar jaren geleden op bezoek was.

Na het zwembad, de lunch en de rust is het weer tijd voor de groepsgesprekken. Een student die nu aan zijn tweede jaar begint, heeft deze zomer meegelopen met de predikant in één van de wijkgemeenten in de stad Asyut. Hij is onder de indruk van de kerk: de acht ouderlingen hebben onderling duidelijk afgebakende taken, er zijn activiteiten en conferenties voor alle leeftijdgroepen en men ondersteunt kleine gemeenten in omliggende dorpen. Maar hij moest ook wennen: er waren geen zondagochtenddiensten, het presbyteriaanse psalm- en gezangboek werd niet gebruikt en er werden alleen opwekkingsliederen gezongen. Hij was gewend om in de kerk het plechtige Standaard Arabisch te gebruiken, maar de predikant adviseerde hem gewoon de volkstaal te spreken. Ik vraag hem in wat voor gemeente hij later het liefst zou dienen, een gemeente zoals die in zijn geboortedorp of een gemeente zoals die waar hij deze zomer heeft stagegelopen.

Een andere student die ook naar het tweede jaar gaat, komt uit een klein dorpje en heeft stage gelopen in een kerk in Caïro. In het begin was hij bang dat de mensen hem uit zouden lachten vanwege zijn Opper-Egyptische accent, maar ze konden het gelukkig juist waarderen. Ds. Magdi die de groep met mij leidt, stelt de student nog eens gerust: er zijn beroemde presbyteriaanse predikanten die na jarenlange dienst in Caïro nog steeds met Opper-Egyptische tongval spreken. De student vertelt ook dat de predikant met wie hij meeliep hem heeft gestimuleerd zijn vrees te overwinnen en gewoon zelf op mensen af te stappen. Hij ontdekt al snel hoe belangrijk dit is: op een dag zijn er mensen in de kerk die zes maanden naar de grote kerk in het stadscentrum zijn geweest en daar al die tijd door niemand zijn aangesproken en daarom nu maar naar deze wijkkerk zijn gekomen. Omdat hij hen aanspreekt, hoort hij hun verhaal en weten zij zich meteen welkom.

Joseef vertelt hoe hij al aan het begin van zijn studie Engels het verlangen voelde predikant te worden (men kan echter pas aan ons seminarie studeren als men een algemene bachelorgraad heeft behaald) en leiding gaf aan jeugdwerk en sprak tijdens diverse bijeenkomsten. Toen hij het ongeluk kreeg, veel pijn leed en zijn been werd geamputeerd, voelde hij zich op de proef gesteld of hij zelf wel geloofde wat hij anderen steeds had voorgehouden en meende hij dat predikantschap voor hem fysiek onmogelijk was geworden,  maar nu is hij toch toegelaten en begint hij met vreugde aan de studie. Na enkele wijze adviezen van ds. Magdi aan de studenten om hun studietijd zo goed mogelijk te maken, praat men mij over een drempeltje om het groepsgesprek met een gebed in het Arabisch te besluiten.

Inmiddels is het donker geworden en valt de stroom uit en dat terwijl het plenaire programma met liederen en een lezing moet beginnen. Het geeft mij de kans nader kennis te maken met één van de nieuwe studenten die ik tot nog toe niet echt heb gesproken. Juist wanneer wordt besloten om dan maar buiten bij sterrenlicht het programma voort te zetten, komt de noodgenerator van het conferentieoord aan de praat. Het gebouw dat wij hebben afgehuurd, is er niet op aangesloten, maar de kapel in een ander gebouw wel en daar zingen we en daar rond een predikant uit Alexandrië het thema “eerlijkheid” na sessies over “eerlijkheid tegenover God” en “eerlijkheid tegenover de ander” af met een preek/lezing over “eerlijkheid tegenover zichzelf,” met als uitgangspunten David die door Nathan tot eerlijkheid wordt gedwongen (2 Samuel 22) en de verloren zoon die tot zichzelf komt (Lukas 15). Wanneer ik deze post op mijn blog plaats, is het tijd voor het avondeten en heeft de predikant op zijn vraag vijf minuten geleden hoeveel tijd hij nog heeft het antwoord gekregen dat de tijd om is en dus probeert hij zijn verhaal tot een eindpunt te brengen, onderbroken door een vraag of twee van studenten.