Egypte wacht gespannen op de definitieve uitslag van de presidentsverkiezingen. Ongeveer de helft van de kiezers heeft voor oude-garde-man Shafiq gestemd en de andere helft voor moslimbroeder Mursi. Naar verluid wordt morgen bekend gemaakt welke helft het grootst is geacht.

Terwijl ik op ons christelijke seminarie in een pro-Shafiq (of in elk geval “niet-anti-Shafiq”) omgeving verkeer, wordt op het Tahrirplein door Mursi-sympathisanten al enkele dagen gedemonstreerd tegen de legerraad en Shafiq. Indien Shafiq tot winnaar wordt uitgeroepen, gaat er op Tahrir waarschijnlijk iets groots gebeuren; en indien Mursi wint, zal het er feest zijn.

Het plaatje van het Tahrirplein dat ik vanmiddag om kwart voor vijf vanaf de Cairo-toren (de Egyptische variant van de Euromast) schoot, toont echter een vrij tam beeld. De toegangsbrug is bijna leeg omdat het verkeer op het plein zelf is gestremd. Feitelijk had het verkeer zich echter best tussen het aanwezige mensenmassaatje door kunnen werken.

Wanneer ik anderhalf uur later zelf het plein oversteek, is het iets drukker. De keus om ’s avonds naar het plein te komen is alleszins begrijpelijk: niet alleen werken veel mensen overdag, zelfs op zaterdag, maar de temperatuur ligt dan rond de 39 graden en de talrijke tentjes zouden onvoldoende zijn om alle ontevreden of ontruste Egyptenaren een schuilplaats tegen de zon te bieden.

De aanblik van het plein is braderie-achtig doch zonder feeststemming. Van een woedende volksmassa is echter evenmin sprake. Mij wordt geen strobreed in de weg gelegd wanneer ik mijn camera pak om een menigte biddende mannen te fotograferen. Een jongen pakt ondertussen zijn telefoon en schiet van mij een plaatje, dat hij me vervolgens vol trots toont. Niet wetend wat er verder staat te gebeuren loop ik na het gebed het Mursi-plein af om terug te keren naar het Shafiq-seminarie in een taxi waarvan de chauffeur beide presidentskandidaten niet ziet zitten. Aller vraag is wat morgen brengen zal.