Deze week hebben enkele leidinggevende personen van de presbyteriaanse kerk in Egypte een bezoek aan de moslimbroederschap gebracht. Ten tijde van Mubarak was dit ondenkbaar, maar nu alles anders is leek het raadzaam de banden met de broederschap aan te halen.

Enkele van onze studenten waren van de week flink in discussie over dit bezoek. Eén van de deelnemers aan het bezoek had hen erover bijgepraat, maar ze hadden ook een artikel van een vooraanstaand predikant die er zijn afkeuring over uitsprak.

Ik was blij dat de studenten deze discussie voerden, want zo’n bezoek kan inderdaad heel verschillend worden geduid. Positief gezegd laat het zien dat de kerk heeft begrepen dat de tijden zijn veranderd, dat het tijdperk van overleven door Mubarak te vriend houden voorbij is, en dat de kerk binnen de huidige politieke en religieuze verhoudingen mee wil werken aan een nieuw Egypte en daarbij ook een blijvende plaats voor christenen probeert te garanderen. Negatief beschouwd laat het zien dat de kerk haar les juist nog steeds niet heeft geleerd en doorgaat met hielenlikken bij de machthebbers, vroeger bij Mubarak, nu bij de moslimbroederschap.

Ik vroeg de studenten of een predikant het wel kan maken dat hij het door zijn ambtsbroeders afgelegde bezoek afkeurt. “Jawel,” antwoordde één van hen, “want we zijn een democratische kerk.” Zelf heb ik te weinig informatie om partij te kiezen rond dit bezoek en het wordt ook niet van mij gevraagd. Bezinning binnen de kerk lijkt me echter zeker wenselijk en tegelijk wens ik de leidinggevende predikanten echter veel wijsheid toe. Menselijkerwijs gesproken maakt hun opstelling wel verschil uit voor de toekomst van de christenheid in Egypte en van het protestantse volksdeel in het bijzonder.