Pas ging vrijwel tegelijkertijd bij beide schoenen van een paar dat ik een jaartje geleden had gekocht het stiksel naast de grote teen stuk. Na enige bezinning op de vraag of ik de schoenen nog zou willen laten repareren en zo ja waar en door wie besluit ik vandaag mijn stoute schoenen aan te trekken, de regen te trotseren en gewoon te gaan naar de dichtstbijzijnde door studenten aanbevolen schoenreparatiezaak.

De eigenaar is een aardige man die meteen tijd voor mij heeft, hoewel onnodig enkele woorden Engels spreekt, een zwarte draad in zijn naaimachine zet, het apparaat met zijn voet aandrijft, het stikwerk met de vlam van een aansteker afwerkt, de schoen met een hamer weer goed in vorm slaat, de stappen voor de tweede schoen herhaalt en tot slot voor het werk aan beide samen vier pond (EUR 0,50) vraagt. Ik besluit hem vijf pond te geven waarop hij zich voorstelt als Magdi, naar mijn naam en nationaliteit vraagt en mij ook nog schoensmeer probeert te verkopen, waar ik vriendelijk voor bedank.

Na van buiten bevochtigd te zijn door de regen en van binnen door aardbeiensap (vanwege een verbouwing schenkt de Marwa momenteel geen versgeperste sinaasappelsap) kom ik aan bij het seminarie waar een student informeert hoeveel de schoenmaker van mij heeft gevraagd. Wanneer ik “vier pond” antwoord, zegt hij: “Dat is niet onredelijk, maar drie pond was nog net iets netter geweest.”

Zelfs in het postrevolutie tijdperk is het leven soms nog heerlijk eenvoudig in Egypte.