Maandag 28 november, drie uur ’s middags. De stemming is goed bij het stembureau bij mij in de straat. “Als je wilt, kun je thee krijgen, of zelfs een lunch,” zegt de toezichthoudende officier, “alleen mag je hier niet fotograferen. Maar vat dat niet persoonlijk op: het is verboden voor alle buitenlanders en Egyptenaren.” Als ik wel een plaatje had mogen geschieten, had u lachende agenten en soldaten gezien, jongelui die voor verschillende kandidaten foldertjes uitdelen, en natuurlijk kiezers die de poort van de school ingaan om te stemmen en even later weer naar buiten komen. Van angst, intimidatie, blauwe ogen of bloedneuzen is geen spoor te zien. Als ik een videootje had gemaakt, had u op de achtergrond het geluid van een omroepwagen gehoord die de kwaliteiten van een kandidaat aanprijst.

Elders in het land zijn wel onregelmatigheden, maar die krijg ik niet te zien. “Schrijf maar naar Nederland dat het bij ons rustig is,” zegt een man een straat verderop. Hij lijkt er trots op dat na alle onrust het land op respectabele wijze verkiezingen kan houden.

Twee winkelmedewerkers zijn niet van plan te gaan stemmen. Eén van hen zegt: “Ik heb m’n werk, wanneer zou ik moeten stemmen?” De boete van 500 Egyptische pond die hem boven het hoofd hangt als hij niet bij de stembus verschijnt, vindt hij een lachertje: “Die komen ze echt niet innen.”

De verkiezingsbanners mag ik wel fotograferen. De onafhankelijke kandidaten (niet officieel verbonden aan een politieke partij) hebben allemaal een nummer en een symbool, zodat ook bijna analfabete mensen in het stembureau de persoon van hun voorkeur kunnen vinden op de lijst. Bij één kandidaat is op de banners het voorgedrukte nummer vervangen door een lager nummer: blijkbaar zijn op een laat moment enkele andere mensen van de lijst geschrapt. De symbolen zijn soms grappig: een auto, een tandenborstel, maar soms ook schokkend: een geweer.