Verwarring heerst in Egypte. Op 11 februari 2011, de dag dat Mubarak aftrad, noteerde ik: “De stem van Midan Tahrir is de stem van het volk, zeker, maar niet van heel het volk.” Dat geldt zeker ook nu weer. Wie als westerling de pro-leger-uitzendingen van de Egyptische staatstelevisie vergelijkt met de uitzendingen van al-Jazeera waarbij vooral de demonstranten op het plein het woord krijgen, zal al snel sympathie hebben voor de laatsten. Echter, de volksmassa op Midan it-Tahrir is slechts een fractie van de gehele bevolking. Niet om zelf partij te kiezen, maar wel om Egypte te begrijpen, is het zaak dat ook andere stemmen in de samenleving worden gehoord. Voor menig Egyptenaar is het denk ik geen uitgemaakte zaak dat een nieuwe revolutiegolf verkieselijk is boven de relatieve rust die de legerraad biedt.

In mijn omgeving (m.n. Egyptische protestantse christenen) dachten sommige mensen zondagavond nog dat de politie op last van de legerleiding wat moslimbroeders en salafisten die na de demonstratie van vrijdag waren blijven hangen wat hardhandig naar huis had gestuurd. Natuurlijk was het jammer dat er een dode bij was gevallen, maar al met al was het toch veel netter gegaan dan vorige maand toen het leger bij het televisiegebouw Maspiro meer dan twintig christenen doodde. Pas langzamerhand begon door te dringen dat er ook nu veel doden en heel veel gewonden vallen en dat de demonstranten sinds zaterdag niet enkel islamisten zijn.

Ook maandagavond liepen de meningen nog echt uiteen wie er nu steun verdient: de een zei ronduit de legerleiding, voor de ander had de legerraad vanwege alle doden en gewonden zijn geloofwaardigheid verspeelt, voor een derde was het werkelijk een open vraag. Niemand zei dat hij nu zelf op het Tahrirplein wilde zijn, laat staan dat hij zich opmaakte om er daadwerkelijk heen te gaan. Verwarring en onzekerheid en escapisme (de televisie overschakelen naar nietszeggende films, pais-en-vree-plaatjes op Facebook van commentaar voorzien) overheersten. Eén van onze studenten zei tegen twaalven: “We weten werkelijk niet wat morgen brengen zal,” en even later: “Ontwaak op goedheid” (=weltrusten).