Deze dagen wordt in Egypte het offerfeest gevierd. Voor zover ik weet gedenken moslims bij deze gelegenheid dat Abraham in plaats van Ismaël een schaap mocht offeren.

Wanneer ik een rondje door onze wijk loop (de wijk Abbasiya in Cairo), proef ik de vrolijke sfeer. Overal staan schapen (en enkele koeien en geiten) om te worden geslacht en mensen vinden het leuk om zich met de dieren op de foto te laten zetten.

Een vrouw maakt spontaan voor de camera met haar tong een feestgeluid.

De officiële opening van het feest is een openluchtgebedsdienst in het park voor de moskee.

De imam die het gebed leidt, is een vriendelijke man die mij pas omstandig het barmhartige karakter van de islam heeft uitgelegd. Dat zit hem zelfs in de details. De oproep voor het dageraadsgebed is tegenwoordig gecentraliseerd  in Cairo: op deze manier worden kleine kinderen niet meer door een rauwe stem van een slechtgeschoolde imam opgschrikt uit de slaap, maar klinkt overal één melodieuze stem waar ze eventueel doorheen kunnen dromen. Het begin van het feest is natuurlijk een uitzondering: van zes tot zeven ‘s ochtends schallen eindeloze gebedsoproepen en preken door de stad, zodat zelfs ik mij van mijn bed heb laten verdrijven en naar buiten ben gegaan om foto’s te nemen.

De middag voordat de schapen worden geslacht, krijgen ze nog een galgenmaal. Er wordt heel redelijk met de beesten omgegaan.

Het slachten zelf is een bloederig gebeuren.

De slachters gaan onverstoorbaar te werk, waarschijnlijk zonder enig besef van de Nederlandse discussies over de dier(on)vriendelijkheid van ritueel slachten.

Hygiëne functioneert in Egypte ook anders dan in Nederland.

Hoe kijken Egyptische christenen naar dit moslimfeest? In het algemeen zullen christenen er niet teveel kwade woorden aan wijden: op de enkeling na die bij een geheel christelijke instelling werkt zoals ons seminarie heeft iedereen in Egypte nu vakantie. Een paar daagjes vrij is altijd aardig. Het nadeel van “iedereen tegelijk vrij” is wel dat de treinen naar het zuiden over-overvol zitten: zo’n drie miljoen mensen uit Cairo willen rond het feest op familiebezoek in Opper-Egypte en zelfs met de maximale inzet van extra treinen is niet iedereen in staat een staanplaatsje op het balkon te veroveren. Maar hier lijden moslims en christenen gelijkelijk onder. Soms worden de vleesprijzen rond het feest torenhoog, maar één van onze studenten valt het op dat in onze wijk de met grote letters op straat geadverteerde prijzen alleszins schappelijk zijn.

Een christen merkt wel op dat waar andere landen zich karakteriseren door de geur van bomen en bloemen, Egypte wordt gekenmerkt door de geur van bloed. In de kerk worden op zondag opvallend veel liederen over het bloed van Christus gezongen en in de preek wordt benadrukt dat  het Lam reeds is geslacht.

Hoe diep religieus de gemiddelde moslim het feest beleeft, weet ik niet. Op straat valt toch vooral de uitgelaten vrolijkheid van de mensen op, met tussendoor een enkele zuurpruim. Net nadat ik bovenstaande foto heb geschoten en op het schermpje van mijn camera heb laten zien, komt een meneer op mij af die mij in het Engels vertelt dat ik dit soort mensen niet op de foto mag zetten en kan vertrekken. Dit is echt onredelijk: ik ben hier in de wijk waar ik al enkele jaren woon, deze mensen hebben zelf gevraagd of ik hen op de foto wilde zetten en ik heb ook uitgelegd dat ik geen journalist ben maar de foto’s misschien wel op een website zet zodat mensen in Nederland ze kunnen zien. Maar goed, de boze meneer geeft me geen enkele kans om dit uit te leggen en dan is het simpel: hij is een Egyptenaar en ik ben te gast in dit land en dus ga ik toch maar. Of geef ik nu toe aan de discrimatie van het eenvoudige volk, dat voor deze meneer blijkbaar geen plek verdient in het ideaalplaatje dat Egypte van zichzelf aan de buitenwereld af wil geven? Wat vindt u: had ik bovenstaande foto wel of niet in deze blog post op moeten nemen?

PS: Een uitgebreidere fotoserie bij deze blogpost is te vinden op Facebook. Het album is reeds door tien Egyptenaren “geliked” – blijkbaar schamen mijn Egyptische vrienden zich niet voor deze foto’s en de mensen die erop staan. Een predikant vroeg speciaal respect voor onderstaande mensen.