Een salafist is een fundamentalistische moslim. Salafisten worden vaak als enge mensen afgeschilderd en zijn meestal herkenbaar aan hun baard en witte gewaad. Wat neutraler beschouwd zijn het mensen die in een heel andere denkwereld leven dan de meeste westerlingen en ook dan veel andere moslims en christenen in Egypte.

Vanmorgen sprak een van onze studenten in de kapel over christensalafisten. Hij had het uit een artikel, begreep ik, maar daarom was het niet minder interessant: de christensalafist is een “fundamentalist” die de Bijbel letterlijk neemt. Als er staat: “Heb uw vijanden lief,” dan heeft hij ze ook lief. En als er staat: “Bid voor hen die u vervolgen,” dan bidt hij ook voor hen. Stefanus was zo’n christensalafist. Hij bad voor hen die hem stenigden: “Heere, reken hun deze zonde niet toe!” (Handelingen 7:60).

De student ging ook in op Saulus/Paulus. Dat was een salafist in de meest ongunstige zin van het woord: hij vervolgde met blinde religieuze ijver de christenen. Van hem zou je nooit meer iets goeds verwachten. Toch kwam hij tot bekering (Handelingen 9) en werd zelfs een zegen voor de kerk.

De student waagde zich overigens niet aan een uitspraak of moslimextremisten of het leger of wie dan ook de dood van koptische christenen afgelopen zondag op hun geweten hebben. “We hoeven hun namen niet te weten om voor hen te kunnen bidden.”