1. De sportplaats is van iedereen. Naast de gebouwen van ons seminarie lag een hobbelig zandveldje waar overdag auto’s werden geparkeerd en ’s avonds werd gevoetbald. Twee jaar geleden is het getransformeerd tot een heuse mal‘ab, een openlucht speel- en sportplaats met een hardbetonnen vloer. Er was een gulle sponsor, maar ook binnen de seminariegemeenschap droegen velen iets bij, tot de kinderen van de docenten toe die zakgeld inleverden.

 

Hoewel ik me afvraag of sommig blessureleed te wijten is aan het beton, kan moeilijk worden ontkend dat de sportplaats een groot succes is. Overdag crossen de kleine kinderen er rond met hun fietsjes of spelen ze er met een bal. De tieners spelen ’s avonds soms basketbal of zitten te relaxen op het muurtje. Tijdens de semesters spelen de studenten op dinsdagavonden een volleybalcompetitie en op woensdagavond een voetbalcompetitie, waarin ook de keukenmedewerkers en schoonmakers kunnen participeren. Op vrijdag of zaterdag is er vaak voetbal buiten competitieverband. Tweemaal per jaar is er een “sociale zaterdag” waarop zowel gevolleybald als gevoetbald wordt en ook de docenten mee kunnen spelen. De tafeltennistafel die normaal in een zaal staat, wordt dan ook buiten gezet. Het seminarie houdt soms ook schaakcompetities maar die worden begrijpelijkerwijs vooral in de kamers van de studenten gespeeld. Soms komt een team van een kerk in Cairo gebruik maken van onze sportplaats.

Natuurlijk is er wel eens een ruzietje (voor een dominee-in-spe en een schoonmaker is het wel eens moeilijk elkaar echt als gelijke te zien op het sportveld en tegelijk verschillen in verfijnde verbale competentie te accepteren). En er is wel eens een collega die in zijn naastgelegen appartement wil slapen terwijl er buiten nog wordt gesport. De sportcommissie die de wedstrijden organiseert, praat in zulke gevallen zonodig de dingen met mensen uit en stelt eventueel een aanvullende gebruiksregel. Al met al is de mal‘ab als sportplaats van iedereen onmiskenbaar een succes.

2. De teloorgang van de sportdag. Een kleine drie jaar geleden leverden de studenten van ons seminarie een topprestatie. Voor het eerst wonnen ze de voetbalbeker op de jaarlijkse oecumenische sportdag. Op deze dag speelden traditiegetrouw de rooms-katholieke, de koptisch-orthodoxe en protestantse (presbyteriaanse) theologiestudenten tegen elkaar. Jarenlang ging de voetbalbeker naar de orthodoxen of de katholieken en de volleybalbeker kwam ook zelden bij ons terecht. Op een gegeven moment had men ook maar schaken aan het programma toegevoegd, zodat de protestanten ook iets konden winnen. Maar drie jaar terug hadden we dus de hoofdprijs. Twee jaar geleden was de pil weer bitter: de voetbalbeker ging aan onze neus voorbij. Niettemin werd aan het eind van de dag de onderlinge ontmoeting geprezen en sloten we dag af met het gezamenlijk bidden van het Onze Vader.

Afgelopen jaar werd er echter geen sportdag gehouden. Het had niets te maken met de vraag of tafeltennis ook een vast onderdeel moest worden, noch met de vraag of je je studentenvoetbalteam met keukenjongens mag versterken of niet. Hoewel menig student sport kijkt op tv, was het verlangen om zelf in actie te komen ook daardoor niet afgenomen. De sportdag werd echter altijd georganiseerd door een interkerkelijke commissie die weer uitging van een internationale interkerkelijke raad. Uit die raad had één van de kerken zich vanwege een geschil teruggetrokken, en daarmee was plots ook de basis weggevallen om samen sportdag te houden. Er wordt nu weer veel over de andere kerken en hun voorgangers gepraat (zelden zuiver positief), terwijl die ene dag per jaar met elkaar sporten, praten en bidden is weggevallen.

3. De moraal van dit verhaal. Met een beetje inschikkelijkheid en wijs beleid kun je een sportplaats voor veel verschillende activiteiten gebruiken, maar in de kerk spelen helaas soms andere krachten die meer afbreken dan opbouwen. Cf. “De voetbalclub is van iedereen.”