Vrijdag 5 augustus, kwart voor vijf. De studenten verschillen van mening over de vraag of de verlovingsplechtigheid in de kerk om vijf uur of om zes uur zal beginnen. De jongeman om wie alles draait, is zelf nergens te bekennen en daarom kiezen we voor het compromis: twaalf voor vijf lopen we de deur uit van het ouderlijk huis zodat we twaalf over vijf het bedehuis binnen kunnen treden. Onze weg loopt langs de rand van het dorp en alleen een begraafplaats scheidt ons nog van de woestijn.

Eenmaal aangekomen bij de kerk blijkt dat we ruim drie kwartier te vroeg zijn en heb ik alle tijd om eens rustig rond te kijken. Het kerkgebouw is nog vrij nieuw en valt op door de hoge toren. Naast de kerk is volop ruimte om in de toekomst een zalengebouw neer te zetten. De predikant blijk ik nog te kennen uit zijn studententijd en neemt mij even mee naar de pastorie. Ik begrijp dat ik hier in één van de weinige dorpen in Opper-Egypte ben waar twee presbyteriaanse kerken zijn. In een ander dorp is de reden van de aanwezigheid van twee kerken van dezelfde protestantse kleur triest: vanwege een ruzie is de gemeente gesplitst. Om financiële redenen willen de twee kerken daar samen toch één predikant hebben, maar tot nu toe voelt niemand zich geroepen. Hier in dit dorp wijst de aanwezigheid van twee kerken op het grote aantal presbyteriaanse christenen. De dominee van de andere kerk komt even later aanlopen om de plechtigheid bij te wonen: de bruidegom in spé is immers ook een ambtsgenoot in spé.

Om de tijd te doden beklim ik de toren. De kruisvormige openingen geven aardige doorkijkjes. In de verte zijn hoog in de heuvels grotten te zien, naar verluid absoluut bezoekenswaardig en niet alleen voor pelgrims, maar helaas is er voor een holentocht nu geen tijd.

In dit dorp is iedereen christelijk en dat is te zien: vlakbij de presbyteriaanse kerk staat een Koptisch orthodoxe kerk en even verderop staat het gebouw weer een ander kerkverband.

Van binnen is de kerkzaal van de presbyteriaanse kerk redelijk vierkant, met achterin een galerij en voorin een volgens de Egyptische gasten te hoog podium met daarboven een reusachtige Christusafbeelding met geopende armen waarin de kruiswonden nog zichtbaar zijn. Normaal gesproken zal de kansel recht onder de afbeelding staan, zodat de persoon van de predikant in het niet valt, maar vandaag staat de bank voor het paar aan de voeten van de Christusfiguur.

Mijn aandacht wordt echter getrokken door een theologiestudent aan de zijkant van het podium met de bijnaam Sound. Hij dankt zijn bijnaam aan zijn vermogen geluidssystemen en mengpanelen te bedienen en ook aan zijn stemvolume waarmee hij zelf zonder techniek een grote kerk zou kunnen bepreken. Hoewel hij deze zomer honderden kilometers zuidwaarts stage loopt, is hij vanavond gekomen omdat de zanggroep uit zijn geboortedorp vanavond de liederen verzorgt en zijn ondersteuning onmisbaar is.

In de kerk zitten de vrienden van de bruidegom en de bruidsmeisjes (je zou vergeten dat het slechts om een verloving gaat) braaf te wachten, maar het paar laat zich nog niet zien.

Buiten wachten mannen in galabia’s. Ik vraag me af of de verschillende kleuren van de gewaden een betekenis hebben, maar men zegt mij dat dit niet zo is: je kiest gewoon de kleur die je mooi vindt.

De jongens dragen geen galabia’s maar Westerse kledij van Chinese makelij.

Dan, vijf voor half zeven, klinkt het: “Houd je camera in de aanslag want daar komen ze.”