De taxichauffeur heeft gemengde gevoelens bij het nieuwe Egype. Ik vraag hem of hij terug wil naar het Mubaraktijdperk. “Nee, natuurlijk niet,” schrikt hij, “maar de vraag is of ons land nu echt godsdienstiger zal worden.” Ik vraag hem wat hij vindt van het grondwetsartikel dat stelt dat de sharia de voornaamste bron is voor de wetgeving. Hij is er niet al te gelukkig mee: omdat de sharia alleen voldoende is, is de grondwet eigenlijk overbodig.

Hij wil weten of ik christen ben en dan niet alleen in naam. Hij vervolgt: “Als je echt gelovig bent, dan heeft godsdienst betekenis voor je op alle terreinen van het leven. Je kunt niet privé gelovig zijn en in de politiek zeggen dat godsdienst er niet toe doet.” Ik antwoord: ik ben het met je eens, maar juist omdat ik christen ben, kan ik op politiek gebied ook voor vrijheid pleiten.”

Ik vraag hem: “Als Egypte echt helemaal volgens de sharia wordt geregeerd, dan is dat voor jou als moslim misschien mooi, maar hoe moet het dan met de christenen?” Zijn antwoord is stellig: “Juist de sharia biedt de beste waarborg voor de vrijheid van christenen.”

Het klinkt alsof we vrijwel hetzelfde zeggen: elk vanuit onze eigen religie gunnen we de ander vrijheid. Toch voel ik dat een grote kloof onze denkwerelden scheidt. Niettemin is het goed om met deze chauffeur een praatje te maken.

Deze blog verscheen eerder op http://weblogs.refdag.nl