Cairo, vrijdag 11 maart 2011 rond het middaguur. Kwart voor twaalf zet een taxichauffeur mij moeiteloos midden op Midan Tahrir af, maar even later loopt het vol en worden de wegen afgezet voor het middaggebed. Spandoeken roepen op tot een echt nieuwe grondwet. Een groot kartonnen bord plaatst het geheel in internationaal perspectief: “Revolutie in Tunis, revolutie in Egypte, revolutie in Libië, [we gaan door] tot de overwinning.”

Het hoofdaccent ligt vandaag echter op de eenheid tussen moslims en christenen. Twee mannen houden een groot stuk papier met foto’s van zowel een kerk als een moskee in de lucht. Even verder lees ik: “Moslim + christen = Egypte.” En weer even verder zie ik naast de typisch islamitische woorden “Er is geen God dan Allah en Mohammed is zijn profeet” niet alleen een halve maan maar ook een kruis. Als ik het mensen vraag, zeggen ze ook dat het vandaag gaat om het voorkomen van een fitna (tweespalt) tussen moslims en christenen. Iemand heeft op zijn ene wang een kruis en op zijn andere wang een halve maan geschilderd. Een meneer vertelt me dat hij christen is, maar ook moslim.

Boven: “moslim + christen = Egypte”; onder: “Nee … nee … tegen religieuze tweespalt”

De preek is onder andere een oproep om als moslims en christenen samen nee te zeggen tegen corruptie. Wanneer de moslims massaal neerbuigen om te bidden zie ik langs de zijrand diverse mensen met kruizen staan. Wanneer de moslims weer opstaan, wordt er luid gescandeerd: “Moslim, christen, één hand.” “Eén hand” (ied wahda) betekent: laten we de handen ineen slaan, en misschien ook: laten we samen een vuist maken.

Egyptenaren weten beter nog dan Nederlanders dat leuzen soms holle woorden zijn, maar ied wahda klinkt in elk geval beter dan fitna.