Cairo, onze straat, vrijdagmorgen

Ik kijk uit het raam: de zon schijnt, maar ik zie geen mens op straat. Moge Egypte immer zo vredig zijn!

Ik kijk op Twitter: drie Nederlandse Egyptekenners attenderen mij op hun bijdragen. Ze zijn het er onderling niet over eens of het bergopwaarts of bergafwaarts met Egypte gaat.

Monique Samuel schrijft: “Egypte is weer een”: http://www.moniquesamuel.nl/blog/.
Gert-Jan Segers schrijft: “Egypte en de hand van God”: http://www.nd.nl/artikelen/2011/februari/18/egypte-en-de-hand-van-god-.
Jos Strengholt schrijft: “Mars van overwinning; Egypte aan de afgrond”: http://strengholt.blogspot.com/2011/02/mars-van-overwinning-egypte-aan-de.html.

Als ik bevestigd wil zien dat de president niet had mogen worden weggestuurd, moet ik nu naar de wijk Mohandiseen gaan, waar een pro-Mubarak demonstratie wordt gehouden. Ik besluit echter een taxi naar Midan Tahrir te nemen.

Cairo, Midan Talaat Harb en Midan Tahrir, vrijdagmiddag

Een mens kan wel naar Midan Tahrir willen gaan, maar dat is nog zo eenvoudig niet. Op een halve kilometer afstand van het plein komt ons in de eenrichtingsstraat een menigte tegemoet, zodat doorrijden onmogelijk wordt. De chauffeur schiet snel een zijstraat in en ik stap uit om te voet verder te gaan.

Bij de zessprong Midan Talaat Harb is er geen doorkomen meer aan en is er ook genoeg te zien: vlaggen, pamfletten, spandoeken, foto’s van de “martelaren,” koopwaar op straat (gouden business vandaag), winkels die gewoon open zijn, mensen die vanaf balkonnetjes de menigte gadeslaan, een tank waar je je kunt laten fotograferen met een echte soldatenhelm. Wanneer de muziek speelt, zwaaien alle vlaggen mee op de maat.

Als de muziek is uitgespeeld, komt er wat beweging en kan ik naar Midan Tahrir zelf gaan.

Op het plein voel ik me een beetje ongelukkig tussen de mensenmassa. Ik ben hier niet gekomen om zelf feest te vieren, maar om toeschouwer te zijn van Cairo’s vreugde. Bovendien is het brandend heet. Gelukkig zie ik al snel wat ik moet doen: het plein recht oversteken. Daar aan de overkant staat de Moegammaa, een groot grijs regeringsgebouw, het kloppend hart van de Egyptische bureaucratie, voor vreemdelingen de plaats waar visa’s worden verlengd of verblijfsaanvragen worden afgewezen. Wie had het ooit kunnen denken: vandaag is het een lokkend perspectief om in de schaduw van dat gebouw te mogen staan.

Maar helaas, het is te druk. Halverwege het plein  kom ik geen stap meer vooruit. Ik ben geen toeschouwer meer, maar onderdeel van een benauwde en toch blijde massa.  Ik word opzij gedrukt, merkwaardig genoeg naar een iets verhoogd deel in het midden waar het rustiger is. Hier heb ik de kans om water te drinken, een praatje te maken en zowaar even te gaan zitten.

Een jongeman vraagt of ik journalist ben van een Engelse krant. Wanneer ik “nee” zeg, is zijn interesse in mij meteen weg, maar even later komt hij toch terug. Hij legt uit waar het vandaag over gaat, met een toon alsof hij voor alle aanwezigen spreekt: vorige week hadden de mensen nauwelijks kans om feest te vieren, omdat Mubarak pas in de loop van de vrijdagmiddag aftrad en veel mensen op zaterdag gewoon moesten werken, maar nu heeft iedereen vrij. Bovendien is de president wel weg, maar dat is niet genoeg: de boodschap van vandaag is dat alle zittende ministers op moeten stappen en dat er eerlijke verkiezingen komen. Ik vraag hem of loonsverhoging voor de armen ook een thema is, maar dat is volgens hem nu niet aan de orde. Natuurlijk, er wordt in Egypte gestaakt voor betere salarissen, maar hier op Midan Tahrir gaat het alleen over politiek, vrijheid en democratie. Tot slot wil hij weten of ik als buitenlander de afgelopen tijd ben lastiggevallen. Als iemand mij iets aandoet, moet ik het hem en zijn vrienden zeggen. Dan verdwijnt hij weer in de menigte.

Een gezinnetje blijkt bij mij uit de buurt te komen. Diepe beschouwingen heeft de moeder niet. Ze zit hier vandaag gewoon met man en kinders vrolijk te zijn. De jongens geven mij drie keer een hand en dan is het voor mij tijd om op te staan.

Ik kijk over het plein: de zon schijnt, en ik zie een miljoen blijde mensen. Moge de droom van een beter Egypte worden vervuld!