Vorige week gaf ik aan het eind van mijn college Bijbelse theologie de studenten de Arabische vertaling van enkele fragmenten van brieven van de gereformeerde theoloog Herman Bavinck (1854–1921), waarin hij schrijft over zijn worsteling met de Bijbel, en met het geloof. Er was toen te weinig tijd om er uitgebreid over in gesprek te gaan, maar één van de studenten vroeg achteraf meteen of er meer brieven van Bavinck in het Engels beschikbaar zijn (waarbij ik hem naar hoofdstuk 2 van On the Way to the Living God kon verwijzen – in de appendix van dat boek staan de vertaalde fragmenten in het Nederlandse origineel). De dagen daarna vroegen tal van andere zaken mijn aandacht, en raakte Bavinck voor mij weer op de achtergrond.

Maar wat schetst mijn verbazing: wanneer ik vanmiddag langs een groepje studenten loop die buiten met een collega in gesprek zitten, kijkt opeens één van hen op en zegt hij tegen mij: “We hebben het over Bavinck, over die brieven die je ons vorige week op college gegeven hebt.”

Ik besluit het gesprek verder niet te onderbreken en loop verder, dankbaar dat ik de studenten blijkbaar iets heb aan kunnen reiken waar voor hen gespreksstof in zit.