De kapeldiensten van ons seminarie gaan met hun tijd mee. Kwamen we vier weken terug nog gewoon in de kapel samen, met alleen aan het eind een oproep om de handen goed te wassen en in de elleboog te niesen, drie weken terug hadden we alleen nog onze dinsdagkapel maar verviel de donderdagkapel vanwege het noodweer en direct veranderde corona alles.

Twee weken terug waren vrijwel alle studenten inmiddels naar huis en hielden we alleen als docenten en staf een kapeldienst – niet in de kapel maar in de grote zaal om de gepaste afstand van anderhalve meter te bewaren.

Vorige week hielden we bij wijze van experiment een WhatsApp-kapel met de studenten waarin gebeden, “amens” en muziekfilmpjes werden gedeeld.

Vandaag waren we al weer een stap verder en hielden we een Zoom-kapeldienst. Voor enkele buitenlandse collega’s die het Arabisch nog niet voldoende machtig zijn was er zelfs de mogelijkheid geregeld om via een tweede geluidskanaal in Zoom naar een Engelse vertaling te luisteren. In de Zoom-kapel was de fysieke kapel overigens wel in beeld: Amen [uitspraak: amien] is één van de zeer weinige studenten die hier nog op het seminarie verblijft en hij was in de fysieke kapel om piano te spelen en te zingen.

Er is weinig reden om de huidige tijd te idealiseren – Covid19 is een gevaarlijk virus en de maatregelen die ertegen worden genomen maken ook hier in Egypte het leven voor veel mensen niet gemakkelijker -, maar tegelijk merk ik met verwondering op dat we ons als seminarie niet uit het veld hebben laten slaan, maar telkens nieuwe wegen vinden om colleges en kapel door te laten gaan.