Vanavond hopen hier aan het Evangelical Theological Seminary in Cairo maar liefst 67 studenten officieel af te studeren. Gisteren hadden we al een iets kleinere plechtigheid met een deel van de studenten en hun directe familie en vrienden (samen toch nog goed voor een overvolle grote zaal). Er waren diverse bijdragen: enkele liederen, een meditatie van ds. Emil Anwar die zelf afstudeert in de vervolgopleiding, een terugblik in foto’s (door een student gekozen uit de foto’s van mijn collega dr. Darren Kennedy en van mijzelf), etc.

Het meest opmerkelijk was wel de bijdrage van Sameh Dawod, die de predikantsopleiding heeft afgerond. Zijn ouders noemden hem bij zijn geboorte Simsim, zich niet realiserend dat hun zoon wel eens geroepen zou kunnen worden tot het ambt van predikant en dat “ds. Simsim” (= ds. sesamzaad) in Egyptische oren toch wat vreemd klinkt. Tijdens zijn studie heeft zijn naam daarom in goed overleg officieel laten veranderen in Sameh, terwijl we informeel nog steeds Simsim mogen zeggen (Simsim is in Egypte een logische bijnaam voor iemand die Sameh heet). Zijn bijdrage ging echter niet over zijn naam, maar over de ouders van de studenten die – voor ons als docenten meestal buiten beeld – de studenten stimuleren en bemoedigen.

Speciaal sprak hij over zijn eigen moeder: zij heeft steeds voor hem gebeden en hem er steeds aan herinnerd dat het een voorrecht is dat hij de predikantsopleiding mag volgen om straks als dominee een gemeente te gaan dienen. En als er op college werd getheologiseerd over de liefde van God dan dacht hij steeds maar concreet aan de liefde die zijn moeder hem steeds heeft gegeven.

Toen Sameh uitgesproken was, vroeg iemand of zijn moeder dan ook even kon gaan staan. Na het spontane applaus voor haar werd gevraagd of alle ouders konden gaan staan, en wederom volgde groot applaus.

Overigens besef je als je de families van studenten ziet dat de gemiddelde levensverwachting in Egypte toch wel wat lager ligt dan in Nederland: relatief veel studenten hebben al in hun twintiger jaren een ouder verloren.

Eergisteren tijdens een maaltijd met ons als docenten vertelde een deeltijdstudent een opmerkelijk verhaal over zijn vader, die ik vervolgens gisteren ook zelf aanwezig zag. Hij had verwacht dat zijn koptisch-orthodoxe vader het maar niks zou vinden als hij aan ons protestantse seminarie ging studeren, maar juist zijn vader stelde hem op een gegeven moment de vraag: waarom meld jij je eigenlijk niet aan bij het seminarie?

De officiële afstudeerplechtigheid kunt u vanavond van ongeveer zeven uur tot negen uur (Nederlandse tijd, er is momenteel geen tijdsverschil met Egypte) live volgen via etsc.org.