“Wordt China in de Bijbel genoemd?” Wanneer ik deze vraag vandaag in onze seminariekapel stel – ik mag één en ander delen over de Kerk in Actie-predikantenreis naar China waar ik afgelopen oktober als GZB’er aan deel heb genomen –, weten de studenten uiteraard meteen het antwoord: “Nee, natuurlijk niet.” Egypte komt in de Bijbel voor, soms negatief, soms positief – “Gezegend mijn volk Egypte!” (Jes. 19:25), maar China lijkt buiten het Bijbels blikveld en wordt in elk geval niet met name genoemd.

“O, maar in mijn Bijbel wordt China wel genoemd,” zeg ik met een stalen gezicht en ik open mijn Arabisch-Engelse parallelbijbel. “Hier voorin staat er echt geschreven: ‘Printed in China.’”

Een flauw grapje? Of veeleer een wonder? In het land waar een halve eeuw geleden het drukken van Bijbels verboden was, Bijbels bij huiszoekingen in beslag werden genomen, bladzijden uit de Bijbel in kinderkleertjes werden ingenaaid om niet te worden ontdekt, mensen meeschreven met een net te ontvangen buitenlandse radiozender die op dicteersnelheid de Bijbel voorlas, de kerk ten onder leek te gaan, staan nu de grootste Bijbeldrukkerij ter wereld: 70 miljoen Bijbels zijn er tot nu toe gedrukt voor de Chinese markt en 70 miljoen voor de internationale markt, waaronder de Arabische wereld, 140 miljoen in totaal.