Met woorden van Calvijn over de kunst opent mijn collega dr. Samy Ayad vanavond de culturele avond van ons seminarie, het Evangelical Theological Seminary in Cairo. Muziekale bijdragen en poëzie staan op het programma, van voltijdstudenten en deeltijdstudenten en leden van de presbyteriaanse kerken in Caïro. In het koor zingen onder andere de twee broers Saad en Maurice, beide derdejaarsstudent in de predikantsopleiding. De oosterse fluit wordt bespeeld door tweedejaarsstudent Peter, de oosterse luit door vierdejaarsstudent Peter. De laatste, immer toonbeeld van rustige, noeste ijver en degelijkheid, krijgt de zaal aan het vrolijk meeklappen met zijn muziek.

Psychiator-theoloog Awsam Wasfy draagt twee eigen gedichten voor, deeltijdstudent Emad één en Syrische student Saleem ook één en later nog één en nog één. Veel aankomende predikanten die afgelopen mei zijn afgestudeerd hebben de lange treinreis uit Minya gemaakt om deze avond mee te maken—onder wie Samer Karam, in Nederlands sinds de GZB-dag afgelopen juni geen onbekende. Op de pilaren langs de zijwand zijn foto’s gehangen, gemaakt door mijn collega dr. Darren Kennedy en mijzelf—een ideetje van collega Anne Emile Zaki, ongetwijfeld de drijvende kracht achter deze avond.

Er wordt gelachen, maar ook gebeden, in het bijzonder voor de landen in de Arabische wereld waar veel wordt geleden, Syrië, Irak, Yemen, Libië. Een snelkunstenares begint aan het begin van de avond met schilderen en heeft na een goed uur drie portretten klaar van personen die haar inspireren: moeder Theresa, Ghandi en Lilian Trusher—de laatste heeft in Egypte een beroemd weeshuis gesticht en gerund. Tot slot, met voorbijgaan van andere bijdragen om niet in een uitputtende opsomming te vervallen: een Sudanese, naar ik aanneem de echtegenote van onze nieuwe Sudanese student, bezingt de liefde bij eigen tromspel.