“Ik leef nog,” zegt student Joseph als ik bij het avondeten vraag hoe het met hem gaat. Even meen ik dat hij somber gestemd bedoelt dat hij nog net niet omkomt van de vele studieopdrachten, maar dan zegt één van zijn vrienden: “Het is vandaag de dag van zijn ongeluk.” Het is vandaag vier jaar geleden dat hij bij een ernstig ongeluk één van zijn benen verloor. Ruim twee jaar geleden is hij niettemin aan de predikantsopleiding van ons seminarie begonnen. En hij licht zijn eigen woorden toe: “Ik ben ontzettend dankbaar dat ik nog leef.” —Onwillekeurig doen zijn woorden denken aan het vers uit Psalm 118: “Ik zal niet sterven, ik zal leven, en maken al Gods daden groot.”