“Kull sana w-enta tayyib,” zegt één van de secretaresses van ons seminarie vanmorgen tegen me. “Elk jaar en jij goed,” betekent het letterlijk en wat vrijer: “Moge jij het nog vele jaren in goede gezondheid meemaken.” “Het” kan daarbij van alles zijn: het nieuwe jaar, Kerst, Pasen, het afstudeerfeest, het begin van het nieuwe studiejaar, de verjaardag, etc. “Waarom zeg je dat vandaag?” vraag ik alsof ik het niet begrijp, maar haar hele houding straalt het al uit: “Kijk eens wat goed dat ik eraan heb gedacht dat jullie in het Westen vandaag Thanksgiving vieren.” Helaas is het haar alleen even ontschoten dat Thanksgiving typisch Amerikaans is en dat wij er in Nederland niet aan doen.

Vijf jaar geleden genoot ik mijn eerste Thanksgiving-maal. Mijn Amerikaanse collega’s en nog wat Amerikanen gingen toen samen het feest vieren—een mens in den vreemde viert graag de feestdagen van zijn of haar geboorteland. Egyptenaren werden natuurlijk niet uitgenodigd—die hebben hun eigen feestdagen—maar mij kon men moeilijk alleen thuis laten zitten op zo’n bijzondere dag. En zo werd ik ingewijd, nu eens niet in nieuwe Egyptische gebruiken, maar in Amerikaanse.

Voor vanavond ben ik opnieuw uitgenodigd. De gebraden kalkoen werd mij gisterenavond al trots getoond—je bereid hem een etmaal van tevoren omdat hij op de tweede dag beter smaakt. Helaas vrees ik dat ik mij vanwege een flinke verkoudheid toch moet verontschuldigen. Niettemin wens ik mijn Amerikaanse collega’s een welgemeend: “Happy thanksgiving!”

Foto: Phil Jackson uit Michigan doceert theologisch Engels aan ons seminarie.