Vanavond belt een Egyptische kennis mij op. Ze smeekt me in het buitenland te laten weten dat wat er gisteren in Egypte gebeurd is, geen militaire coup is, maar de wens van het volk dat afgelopen zondag met miljoenen de straat op is gegaan. Zelf is ze de afgelopen dagen ook elke avond de straat op geweest. Wat er nu is gebeurd, had er bij het aftreden van Mubarak moeten gebeuren, zegt ze. Als ik haar goed begrijp, doelt ze op het feit dat toen de legerraad zelf is gaan regeren, terwijl er nu meteen een niet-militaire interimpresident is ingezworen en er een routekaart ligt voor de toekomst.

Op Facebook schrijven veel Egyptenaren vergelijkbare berichten. Ze hebben zich temidden van hun vreugde gisteren met name in de steek gelaten gevoeld door Obama en CNN en zich aan hen geërgerd. Uiteraard ga ik niet al deze berichten sharen op Facebook. Er zijn genoeg Egyptenaren in Amerika en andere westerse landen om zelf voor hun zaak op te komen.

Dit telefoongesprek wil ik echter wel speciaal noemen, enerzijds omdat het voor mij op indringende wijze model staat voor de vele hartekreten van Egyptenaren naar het buitenland om te begrijpen wat er hier gaande is, anderzijds omdat ik met deze kennis tegelijk ook diverse zorgen heb kunnen delen die vanuit het buitenland mij hier in Caïro onder ogen komen.