Bruidegom. Vandaag trouwt Sameh van de studentenadministratie. Omdat het appartement voor het paar werd opgeknapt, verbleef hij de afgelopen weken in een kamer op het seminarie. Gisterenavond hebben de studenten flink feestlawaai voor hem gemaakt—vanaf mijn bed heb ik het gehoord.

Vanmorgen om half tien kwam ik Sameh en zijn moeder op de gang tegen. Ze stonden nog lang niet op het punt de deur uit te gaan: de kerkdienst is pas vanavond om zeven uur en voorafgaand daaraan moeten hooguit foto’s in de studio worden gemaakt. De bruid was wellicht al wel de deur uit: zij zit overdag vijf à zes uur in de kappersstoel.

Griep. Zelf ga ik vanavond niet de bruiloft bijwonen. Het was wel het plan, maar ik heb griep, niet meer en niet minder. Zondag is het op komen zetten en vandaag heb ik het grootste deel van de dag op bed gelegen. Studenten vinden dat ik naar de dokter moet gaan om me antibiotica voor te laten schrijven, maar ik vind dit geen goed idee: als we voor van alles en nog wat antibiotica nemen, ontstaat er antibiotica-resistentie en kunnen de echt zware gevallen niet meer worden behandeld.

Eén van de studenten zegt: “Als ik bij griep niet naar de dokter zou gaan, zouden de mensen mij compleet voor gek verklaren. Maar ik weet dat dit in Engeland anders is. Daar is het advies simpelweg: ‘Houd zeven dagen rust.’” Dat Engelse advies staat zo ongeveer ook op zelfzorg: als je niet tot een risicogroep behoort, houd dan rust, drink voldoende, gebruik eventueel paracetamol, etc. Egyptisch is het echter niet: wie het zich kan veroorloven gaat bij elk kwaaltje naar de dokter om zich drie, vier soorten medicijnen voor te laten schrijven. Tenzij zich complicaties voordoen, pas ik mij in dezen niet aan aan de Egyptische cultuur, maar blijf ik de koppige westerling die na het typen van dit stukje weer snel als mak lammetje op bed gaat liggen.