Vandaag maak ik na mijn college de terugreis van Minya naar Caïro niet per trein maar samen met enkele anderen in het busje van ons seminarie. Hoewel een halfvolle tank voor een rit van ruim 250 km voldoende moet zijn, neemt de chauffeur liever het zekere voor het onzekere en wil hij net buiten Minya even tanken. In Egypte heerst evenwel een benzineschaarste, waardoor er lange wachtrijen staan bij de pomp en bij het bewuste benzinestation is het niet anders.

Onze chauffeur stapt uit om eens even te informeren hoe lang het gaat duren en komt even later lachend teruglopen. “Jij moet nu even alleen maar Engels praten,” zegt hij tegen mij, “ik heb ze verteld dat jij een buitenlander bent die het land bezoekt en natuurlijk een goede indruk moet krijgen van Egypte en dat wij dus snel benzine moeten krijgen.” Inderdaad zijn we nu meteen aan de beurt en wordt er zo’n dertig liter benzine in onze tank gegooid. Als ik de Arabische conversatie goed volg, vindt de officier die de boel een beetje begeleid nu wel dat het af te rekenen bedrag met zo’n buitenlander erbij naar boven mag worden afgerond—er moet een eurootje extra worden betaald.

Hoewel ik blij ben met de snelle bediening—een half uur wachten of meer is niet leuk—en het gewoon waar is dat ik vreemdeling ben in Egypte en liever geen negatieve ervaringen op doe, weet ik niet of ik de chauffeur vooral dankbaar moet zijn voor zijn slimheid of dat ik hem zou moet vermanen dat, hoe onleuk het ook is, ieder op zijn beurt behoort te wachten en zeker de buitenlander.