Psalm 85 spreekt van een land waarin de gerechtigheid en de vrede elkander kussen of elkaar met een kus begroeten. In Egypte is dit ideaal momenteel ver te zoeken. Gerechtigheid en vrede staan beide onder druk. En gáán voor de één, voelt al snel als het verloochenen van de ander.

Gaan voor gerechtigheid betekent, als je moslimbroeder bent of vergelijkbare sympathieën hebt, je president steunen in zijn beleid en je stem geven aan de nieuwe grondwet. Ben je liberaal, socialistisch of christen, dan betekent het “nee” zeggen tegen de president en zijn beleid, de nieuwe grondwet en de moslimbroederschap en de verislamismisering van de samenleving: een grondwet waarin de grondrechten van vrouwen en minderheden en vrijheid van meningsuiting onvoldoende zijn gewaarborgd, mag er niet komen–nu omwille van de lieve vrede een compromis accepteren betekent in de toekomst het onrecht de vrije loop laten.

Gaan voor vrede betekent de kloof niet verder laten vergroten en de presidentsgetrouwen en de oppositie juist wel bij elkaar brengen om het diepgewortelde wantrouwen te overwinnen en samen één visie voor Egypte te ontwikkelen waarbinnen ruimte is voor onderlinge verschillen.

Bij Egyptische christenen bemerk ik meer dan in het verleden bereidheid om de straat op te gaan om “nee” te zeggen tegen onrecht. Anderen voelen niet zoveel voor demonstreren en helpen liever gewonden in noodhospitalen ongeacht hun politieke overtuiging—een klein symbool van vrede. Maar ik durf niet te zeggen dat de christenheid als geheel er op dit moment in slaagt om lichtend voorbeeld te zijn van zowel gerechtigheid als vrede.

Een van onze studenten tijdens de demonstraties vandaag (foto van Facebook).

Als bewust binnen blijvende buitenlander aan de zijnlijn spoor ik studenten er in gesprekken wel toe aan om beide lijnen vast te houden, maar ik merk dat er zoveel frustratie en gevoel van onvermogen is dat het moeilijk is om alle christelijke waarden tegelijk uit te leven.

Zouden de kerken in het buitenland een rol kunnen spelen om hun christelijke broeders en zusters in Egypte kunnen gedenken en bemoedigen om in een land onrustig vol van zorgen te leven vanuit het ideaal van de kus van gerechtigheid en vrede?

Aanvulling: Op Facebook doet dr. Safwat al-Bayadi, die als voorzitter van de Egyptische raad van protestantse kerken deel uitmaakte van de commissie die de nieuwe grondwet schreef maar opstapte vanwege de gang van zaken in de commissie, vandaag de volgende oproep tot bidden en vasten:

De voorzitter van de raad van protestantse kerken roept alle kerken in Egypte en het buitenland op deze dagen te volharden in vasten en bidden vanwege ons geliefde land opdat gerechtigheid en vrede en vrijheid heersen in haar woning en dat ons Egypte altijd een vaderland moge zijn voor al haar inwoners. (…) Wij hebben Gods hand ten zeerste nodig, nu en altijd.

Daarbij roept hij de Egyptenaren ook op hun heilzame plicht jegens het vaderland niet te verzuimen cq. hun positieve houding jegens het vaderland niet op te geven. Egyptische protestanten kennen de uitdrukking “ora et labora” (bid en werk) niet, maar roepen elkaar wel op tot zo’n levenshouding.