Een klaagzang had ik willen schrijven over klein treinleed:

• over Nederlanders in Nederland die klagen dat de intercity van Leiden naar Utrecht in een onbenullig dorpje als Bodegraven stopt en dat die trein dan ook nog eens vijf minuten vertraagd is,

• over de trein die ik nu wekelijks naar Minya moet nemen om daar college vijfentwintig enthousiaste mensen Inleiding systematische theologie te geven en die in plaats van de officiële dertien kwartier er gemiddeld zestien over doet,

• en over het irritante kaartjessysteem waardoor ik voor mijn terugreis van Minya naar Caïro (250 km) alleen een kaartje kan reserveren voor het hele traject Minya-Alexandrië (475 km), waardoor ik vijf euro extra voor niets betaal.

Maar vandaag valt al dit verdriet in het niet bij echt leed: een trein heeft een schoolbus bij Asyut (bijna 400 km ten zuiden van Caïro) geraakt en vijftig mensen (meest kinderen) gedood. Honderden mensen betreuren hun geliefde doden. Laat vandaag mijn zeurzang zwijgen en hun klaaglied worden gehoord.