Tegen wil en dank werd Abbasseia wereldnieuws. Volgens de cijfers die ik heb gezien zijn er bij de gevechten afgelopen zaterdag 296 gewonden gevallen, van wie er honderd naar het ziekenhuis moesten.

Wat is er gebeurd? Jielis van Baalen was als journalist aanwezig en geeft het beeld van vreedzame protestmars die is aangevallen door boze buurtbewoners en ingehuurde criminelen terwijl leger en politie weinig deden om de demonstranten te beschermen. Wat ik hier op straat hoor, klinkt net iets anders: er waren al enkele dagen demonstranten aanwezig op het plein hier in de wijk en dat begon de omwonenden te irriteren: “Als je zonodig wilt demonstreren, doe dat dan op Midan it-Tahrir, maar laat Midan il-Abbasseia met rust.” Een buurtbewoner vertelt me dat de demonstranten die vanaf het Tahrirplein in de protestmars hier naar toe waren gekomen allang niet meer de echte revolutie vertegenwoordigen maar eerder ontsnapte criminelen zijn die weer terug moeten in de gevangenis. Legerbevelhebber Tantawi moet nu gewoon zijn werk kunnen doen totdat er een nieuw parlement en een nieuwe president zijn. Ik vraag deze jongeman of hij zelf zaterdag dan ook heeft geholpen om de demonstranten te verdrijven, maar zijn antwoord is ontkennend: “Ik was gewoon aan het werk.” Deze geluiden beluisterend kan ik me voorstellen dat degenen die afgelopen zaterdag meeliepen in de protestmars hier in Abbasseia niet als helden van de revolutie zijn verwelkomd. Maar wat is er gebeurd dat het tot grootschalige gevechten kwam?

Van de rustbeminnende Abbasseier verwacht je geen diepe sympathie voor demonstranten, maar ook geen geweld tegen hen. Ondertussen hebben de gevechten van afgelopen zaterdag wel plaatsgevonden. Gisteren waren er minder mensen in de kerk omdat sommige de straat nog niet opdurfden. Tegelijk zag ik overal op straat mensen het gewone leven leiden, schijnbaar onverstoord alsof dit nog steeds het rustige Abbasseia van weleer is, waar niets van betekenis over te schrijven valt.