Tijdens de revolutie stond bij ons aan het begin van de straat een bord met de tekst “wij staan achter je, tegen de terroristen.” “Je”—dat was Mubarak. “De terroristen”—dat waren de moslimbroeders, zo werd mij verteld. Het bord werd opgesierd met een ineengeschoven kruis en halve maan. Toen het vertrek van Mubarak een feit was, stond het bord er niet meer.

Jongelui van de Kerk van de Maagd bij ons in de straat hebben van de week alles rood-wit-zwart geschilderd (de kleuren van de Egyptische vlag): een muur, een elektriciteitskast, paaltjes waar parkeerplaatsen mee worden gemarkeerd en zelfs boomstammen. Gisterenavond was er een bijeenkomst ter herdenking van de demonstranten die zijn omgekomen tijdens de revolutie. Ik hoorde er zelf pas achteraf van, maar ik begreep dat in deze Koptisch-Orthodoxe kerk deze keer ook onze (presbyteriaanse) rector mocht spreken.

Vanmiddag hoord ik dat net ten zuiden van Cairo een kerk door moslims in brand is gestoken en dat orthodoxe priesters daarom bij ons in de buurt aan het demonstreren zijn. Op de aangegeven plek kan ik echter niets meer van een demonstratie ontdekken. Onderweg kom ik natuurlijk wel langs de kerk bij ons in de straat en mijn oog valt op een spandoek aan de muur: “Egypte: één volk, één bloed; wij hebben het lief, wij beschermen het.” Ook dit doek is versierd met een ineengeschoven kruis en halve maan.

Mijn gedachte is: zet kruis en halve maan gerust een stukje uit elkaar, maar steek dan ook niet de boel bij elkaar in brand. Waarom een schijneenheid creëren die in praktijk niet vol te houden is? Waarom kun je de anderen niet ook in hun anders-zijn als volwaardige landgenoten accepteren? Maar zo’n gedachte toont wel weer dat ik een westerling ben die nog niet heeft leren denken als een echte Egyptenaar.