Cairo, vrijdag 4 februari 2011. Velen van u en jullie hebben mijzelf, mijn familie of de GZB gevraagd hoe de situatie in Egypte is en hoe het mij hier vergaat. Hierbij wil ik iedereen hartelijk danken voor deze betrokkenheid. In dit bericht ga ik niet in op het grote nieuws over de situatie in Egypte: dit kunt u gemakkelijker via de media volgen. Wanneer ik dit schrijf, zijn de grote demonstraties van vrijdag 4 februari net begonnen, maar is er nog geen zicht op de afloop daarvan.

Ik ben hier docent Bijbelse vakken aan het Evangelical Theological Seminary in Cairo, dat uitgaat van de presbyteriaanse (protestantse) kerk in Egypte. Ons seminarie ligt in een relatief rustige wijk, op 5-6 km afstand van het Midan Tahrir (“Bevrijdingsplein”), waar de demonstraties vooral plaats vinden. Met mij gaat het goed. De afgelopen dagen kon ik rustig naar de lokale winkels toelopen. In de media is er aandacht voor voedselschaarste of buitensporige prijzen, maar dat speelt bij ons in de buurt gelukkig niet. Vanwege de demonstraties hebben mijn Egyptische collega’s me geadviseerd dat ik vandaag binnen blijf en daar houd ik me dan ook aan.

Onze studenten zijn er niet omdat het vorige week en deze week volgens planning vakantie is. Gisteren is besloten de vakantie voorlopig te verlengen. Omdat de meeste studenten uit dorpen in de provincies Minya en Asyut komen (200-400 km ten zuiden van Cairo), hebben zij niet direct met de demonstraties te maken. Wie hier nu wel zijn op het seminarie, zijn enkele Egyptische collega’s en hun gezinnen, een Amerikaanse collega en een deel van het schoonmaak- en keukenpersoneel.

Sinds een week geldt er een avondklok die in de loop van de middag ingaat. Vanaf dan worden alle auto’s die toch nog langskomen gecontroleerd. Wij hebben voor ons seminarie ook zo’n controlepost geïmproviseerd. Het klinkt gek, maar eigenlijk is dat best gezellig: we drinken thee rond een vuurtje en spreken met elkaar het nieuws door, terwijl anderen op straat voetballen zolang er geen auto aankomt. Eergisteren werd er gefloten van een controlepost verderop in de straat dat er iets bijzonders was met een naderende auto. In zo’n geval moet ik direct van de straat af het terrein van het seminarie op (ik ben tenslotte toch een buitenlander die men niet onnodig in gevaar wil brengen), maar al gauw bleek wat er aan de hand was: er zat een hoogzwangere vrouw in de auto op weg naar het ziekenhuis en de auto moest dus zo snel mogelijk kunnen passeren.

Bovenstaand blogbericht verscheen eerder op gzb.org.