Zo’n honderd kilometer ten noordwesten van Caïro bevinden zich de vier kloosters van Wadi Natrun. Schreef ik eerder al eens over het Macariusklooster, begin maart bezoek ik de andere drie: Deir al-Baramouse, Deir al-Sourian en Deir Anba Bishoi.
In Europa zijn kloosters een restant van het verleden. Liefhebbers gaan er heen ofwel om het verleden te bekijken ofwel om als postmoderne mens rust te zoeken, maar de gewone mensen komen er niet meer en monniken en nonnen zijn er nog maar zeer weinig.
In Egypte daarentegen zijn er (naar ik me heb laten zeggen) beduidend meer monniken dan bijvoorbeeld een eeuw geleden en is een bezoek aan een klooster brengen een gangbaar uitstapje geworden voor heel gewone mensen: met autos en busladingen vol komen families en parochies naar de kloosters toe. Hier is men als koptische christenen onder elkaar, zijn vrouwen niet de uitzondering als ze geen hoofddoekje dragen, bewondert men de eeuwenoude gebouwen en schilderingen, kust men heilige voorwerpen of raakt men ze althans aan om in de zegen ervan te delen, luistert men naar de ad hoc catechese van een monnik, eet men gezamenlijk, relaxt of speelt men in het park en heeft men al met al een verantwoord en plezierig dagje uit. 
Uiteraard probeert de kerk de mensen bij te brengen dat stille tijd (khilwa) nemen nog wel iets anders is dan met z’n allen gezellig naar het klooser gaan. Het massabezoek wordt echter niet geweerd: er worden juist allerlei voorzieningen (eetzalen, kerken, slaapvertrekken) gebouwd om de grote groepen te faciliteren.
Als buitenlander voel je je ook welkom in de kloosters. Ontmoette je de afgelopen tijd op de Egyptische straten wel eens xenofobe gevoelens, in de kloosters is daar geen sprake van onder het volk en wil iedereen juist met je op de foto. Het feit dat je het klooster meer cultuurhistorisch en minder volksreligieus beleeft dan de Egyptische massa vormt geen probleem. Begon de parkeerwachter van het klooster in Durunka bij Asyut (400 km ten zuiden van Caïro) ooit een uitgebreide discussie met mij over het filioque (de woorden “en van de Zoon” die de westerse kerk aan de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel heeft toegevoegd), hier in Wadi Natrun voel je je als protestant gewoon welkom. Schat in één van de kloosters een monnik in dat je voldoende oprecht cultuurhistorisch geïnteresseerd bent, dan krijg je een speciale behandeling en mag je dingen zien die voor de gewone Egyptenaar verborgen worden gehouden. Dat voelt misschien als discriminatie, maar het is ook wel weer begrijpelijk dat de monniken geen honderden koptische kids of toeristenbussen die Wadi Natrun alleen gebruiken voor een goedkope lunch willen laten rondrennen of loslopen door bijvoorbeeld een eeuwenoude eetzaal.
De aartsvaders Abraham, Izaäk en Jacob dragen overledenen in hun schoot en geven hen te eten van de vruchten van de boom des levens.
Willem-Jan de Wit 