Zaterdagavond 23 juli 2011, kwart voor negen. Tot een uur geleden kwam het mij voor dat ik deze week werkelijk niets te melden had voor mijn blog. Natuurlijk, ik had kunnen schrijven dat woensdag een vergadering hier op het seminarie niet anderhalf uur duurde zoals ik verwachtte maar een monster van drie en een half uur bleek te worden (overigens alles in goede harmonie, met wat onschuldig Egyptisch gebekvecht tussen collega’s op het eind) of dat ik gisteren ontdekte dat een gerespecteerd Amerikaans theoloog in een wetenschappelijke publicatie de Nederlandse frase “Er is acht geslagen op …” met “Some blows will definitely be struck at …” vertaalde. Maar dat is allemaal geen nieuws waarvoor u mijn blog leest. Ik wist ook dat er vandaag een protestmars zou zijn van Midan il-Abbasseia (het Abbaseiaplein, een kilometertje hier vandaan) naar Nasr City, maar ik had besloten dat rustig aan mij voorbij te laten gaan en een reeks kleine aanpassingen in mijn proefschrift-in-wording door te voeren.

Vanwege het suizen van de airco dringen geluiden van buiten niet echt door. Kwart voor acht geleden kijk ik echter even op Twitter. Gewoonlijk schrijven bevriende Nederlandse dominees daar waar ze zondag over hopen te preken en vandaag komt er natuurlijk  nieuws over Noorwegen langs. Maar dan zie ik opeens dat Jielis van Baalen schrijft: “Veldslag en totale veldslag in Abbasyia. Leger heeft geschoten. Stenenregens en overal glas. Leger sluit deel wijk hermetisch af.” En even later: “Nu het donker is geworden wordt stemming nog grimmiger in #Abbasyia. Ik moet proberen hier weg te komen. Maar weet niet welke kant op…” En nog weer even later: “@willemjdewit Het is hier echt een zooitje….” Ik ga naar het dak van ons seminarie en zie nu wat ik op achtergrond toch al hoorde: er cirkelen diverse helicopters rond om de boel in de gaten te houden. Ook zie ik auto’s tegen de verkeersrichting inrijden, hoogstwaarschijnlijk omdat het Abbasseiaplein geheel gesloten is voor verkeer. Vervolgens ga ik naar beneden en wordt me van diverse kanten op het hart gedrukt dat ik het seminarieterrein niet mag verlaten.

Laat ik u echter gerust stellen. Ik hoop dat “striking blows at” spoedig weer een vreedzaam “acht slaan op” wordt of hooguit een beetje gebekvecht (er spelen hier in Egypte nu eenmaal kwesties waarover je van mening kunt verschillen). Vorige week besloot ik mijn blog met: “Welke beelden u deze dagen ook van Midan it-Tahrir te zien krijgt, hier zes kilometer verderop heerst slechts een vreemde rust.” Letterlijk kan ik dat niet meer herhalen, maar een variant erop geldt nog wel: “Welke beelden u deze dagen ook van Midan il-Abbasseia te zien krijgt,  hier een kilometertje verderop heerst slechts een vreemde rust.”